ସହଦେବଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ସମସ୍ତେ ବସି ବିଚାର କଲେ । ସ୍ଥିର ହେଲା, ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ବନବାସ ଫଳରେ ଯଦି ଅଗ୍ନିଦେବତା ଲୁଦୁବୁଦୁ ବ୍ୟାଧିରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇପାରିବେ, ତା’ହେଲେ ଅର୍ଜୁନ ବନବାସରେ ଯିବାକୁ କେହି ବାରଣ କରିବା ନାହିଁ ।
ତେଣୁ ସମସ୍ତଙ୍କଠାରୁ ବିଦାୟ ନେଇ ଅର୍ଜୁନ ବନବାସରେ ଗଲେ । କଣ୍ଠରେ ଗୁଞ୍ଜର ମାଳ, ସର୍ବାଙ୍ଗରେ ଗୋପୀଚନ୍ଦନ ଚିତା, ହାତରେ ଧନୁଶର ଇତ୍ୟାଦି ଧରି କିରାତଟିଏ ପରି ସେ ବନରେ ବୁଲିଲେ ।
ଏହି ବନବାସ ସମୟର କଥା । ଦିନେ ଶିବପାର୍ବତୀ ତପସ୍ୱୀ-ତପସ୍ୱିନୀ ରୂପରେ ବନବିହାର କରୁଥାଆନ୍ତି । କ୍ଳାନ୍ତ ହୋଇପଡ଼ିବାରୁ ଶିବ, ପାର୍ବତୀଙ୍କ କୋଳରେ ମୁଣ୍ଡ ରଖି ଶୋଇଲେ । ତାଙ୍କର ଗଣ୍ଡାଟି ପାଖରେ ଥିବା ଜଳାଶୟରୁ ଜଳପାନ କରୁଥାଏ । ଜଳପାନ କରି ଲେଉଟି ଗଲାବେଳେ ଅର୍ଜୁନ ସେହି ବିଚିତ୍ର ଜୀବଟିକୁ ଦେଖି ତାକୁ ତୀର ବିନ୍ଧିଲେ । ତୀରଟି ଗଣ୍ଡାର ବାମ ଅଙ୍ଗରେ ଫୁଟିଗଲା । ସେ ଯାଇ ତପସ୍ୱୀ-ତପସ୍ୱିନୀ ବେଶରେ ଥିବା ଶିବ ପାର୍ବତୀଙ୍କ ପାଖରେ ପଡ଼ି ପ୍ରାଣତ୍ୟାଗ କଲା ।
ତାହା ଦେଖି ପାର୍ବତୀ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇପଡ଼ିଲେ । ଶିବଙ୍କୁ ନିଦରୁ ଉଠାଇ କହିଲେ, ଆମର ପ୍ରିୟ ଗଣ୍ଡାଟିକୁ କିଏ ମାରିଲା ଯାଇ ଦେଖ । ଶିବ ନିଦରୁ ଉଠି ଗଣ୍ଡାଟିକୁ ମୃତ ଦେଖି କ୍ରୁଦ୍ଧ ହେଲେ । ଅର୍ଜୁନ ତୀର ବିନ୍ଧି ସାରିବା ପରେ ଗଣ୍ଡାକୁ ଅନୁସରଣ କରି ଆସୁ ଆସୁ ତପସ୍ୱୀ ବେଶରେ ଥିବା ଶିବଙ୍କ ସହିତ ତାଙ୍କର ମୁହାମୁହିଁ ହୋଇଗଲା । ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ଗଣ୍ଡାଟିର ହତ୍ୟାକାରୀ ବୋଲି ଜାଣି ସେ ଗୋଟିଏ ଗଛର ଡାଳ ଧରି ତାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଝପଟି ଆସିଲେ । ତାହା ଦେଖି ଅର୍ଜୁନ ତାଙ୍କୁ ପରିହାସ କରି କହିଲେ, ତୁ ଗୋଟାଏ ଛାର ତପସ୍ୱୀ, ତୁ କ’ଣ ମୋ ସଙ୍ଗେ ଯୁଦ୍ଧ ରିବୁ ! ତୋର ସ୍ତ୍ରୀକୁ ନେଇ ମୋ’ ଆଖି ଆଗରୁ ଚାଲିଯା’ ।
ଅର୍ଜୁନଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଶିବ ଆହୁରି କ୍ରୁଦ୍ଧ ହେଲେ । ତାହା ଦେଖି ଅର୍ଜୁନ ନିଜର ଧନୁକୁ ତାଙ୍କ ଗଳାରେ ପକାଇ ଚକ୍ରି ପରି ଘିରିଘିରି ବୁଲାଇବାକୁ ଲାଗିଲେ । ଶିବଙ୍କର ନାକ ଓ ପାଟିରୁ ଧାର ଧାର ରକ୍ତ ଝରିବାକୁ ଲାଗିଲା । ତହୁଁ ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ବଳବିକ୍ରମରେ ମୁଗ୍ଧ ହୋଇ ଶିବ କହିଲେ, ମୁଁ ତୁମ ଉପରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ । ଏବେ କି ବର ମାଗିବ ମାଗ ।
ତାଙ୍କର କଥା ଶୁଣି ଅର୍ଜୁନ କହିଲେ, ତୁମେ ଏମିତି କିଏ ଯେ ମତେ ପୁଣି ବର ଦେବ? ତୁମର ସତରେ ଯଦି କିଛି ଅଲୌକିକ ଶକ୍ତି ଅଛି, ତେବେ ମତେ ତୁମର ସ୍ୱରୂପରେ ଦେଖା ଦିଅ । ଏ ଭିତରେ ପାର୍ବତୀ ଯୋଗ ଶକ୍ତି ବଳରେ ଜାଣିସାରିଥା'ନ୍ତି ଯେ ଏହି କିରାତ କୌଣସି ସାଧାରଣ ଶବର ନୁହେଁ; ସେ ସ୍ୱୟଂ ଅର୍ଜୁନ । ତାହା ଜାଣିବାକ୍ଷଣି ସେ ଆନନ୍ଦିତ ହୋଇ କହିଲେ, ବାପ ଅର୍ଜୁନ, ତୁମର ସୌଭାଗ୍ୟ, ତୁମେ ସ୍ୱୟଂ ବିଶ୍ୱନାଥଙ୍କର ସାକ୍ଷାତ ପାଇଲ ।
୧୧୪ . ଆମ ଦେବଦେବୀ