ସେତେବେଳକୁ ଅର୍ଜୁନ ମଣିଭଦ୍ରା ପର୍ବତର ଏକ ମର୍କତ ଶିଳା ଉପରେ ବସି ଧନୁର ଗୁଣକୁ ମାଜୁଥିଲେ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ‘ନବଗୁଞ୍ଜର’ ବେଶରେ ଯାଇ ତାଙ୍କ ଆଗରେ ଡିଆଁ କୁଦା କଲେ । ଅର୍ଜୁନ ଏପରି ଏକ ବିଚିତ୍ର ଜୀବ ଦେଖି ମୁଗ୍ଧ ହେବା ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ଚକିତ ମଧ୍ୟ ହେଲେ । ଭାବିଲେ, ଆଗରୁ ଏତେ ଅରଣ୍ୟ ଦେଖିଛି, କାହିଁ କେଉଁଠି ହେଲେ ତ ଏପରି ଜୀବ ଦେଖି ନାହିଁ ! ପରକ୍ଷଣରେ ତାଙ୍କ ମନକୁ ଆସିଲା, ନା, ଏ ଅସାଧାରଣ ଜୀବ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ ଏକ ମାୟାରୂପ । ସେ ଜାଣିପାରିଲେ ଯେ, ଏ ନିଶ୍ଚୟ ସ୍ୱୟଂ ଭଗବାନ । ତେଣୁ ସେହି ନବଗୁଞ୍ଜରଙ୍କୁ ପ୍ରଣାମ କରି ସେ ସ୍ତୁତି କରିବାକୁ ଲାଗିଲେ । କହିଲେ, ‘ତୁମେ ଅବ୍ୟୟ, ଅକ୍ଷୟ । ତୁମେ ନିରାକାର ଅଥଚ ଯେକୌଣସି ସାକାର ରୂପ ଧାରଣ କରିପାର । ତୁମେ ଅନାଦି ଅବତାର, ବାଞ୍ଛା କଳ୍ପତରୁ । ସ୍ୱୟଂ ତ୍ରିଲୋଚନ ମଧ୍ୟ ଦିନେ ତୁମ ମାୟାରେ ଭୁଲିଥିଲେ । ମୁଁ ତ ଛାର ମନୁଷ୍ୟ ! ଏଣୁ ମାୟାରୂପ ଛାଡ଼ି ନିଜ ରୂପରେ ପ୍ରକଟ ହୁଅନ୍ତୁ ।’
ଅର୍ଜୁନଙ୍କର ଏହି ସ୍ତୁତି ଫଳରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ମାୟା ନବଗୁଞ୍ଜର ରୂପ ଛାଡ଼ି ନିଜ ରୂପରେ ପ୍ରକଟ ହେଲେ । ଅର୍ଜ୍ଜୁନ ନିଜର ପ୍ରିୟସଖା ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଦେଖି ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ । ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଅର୍ଜୁନଙ୍କୁ ତାଙ୍କର କୁଶଳ ଜିଜ୍ଞାସା କରି କହିଲେ, ଅନେକ ଦିନ ତ ବନବାସ କଲଣି, ଏବେ ଚାଲ ହସ୍ତିନାକୁ । ତୁମ ବିନା ହସ୍ତିନାପୁର ଶୂନ୍ୟ ଶୂନ୍ୟ ଲାଗୁଛି ।
ମାତ୍ର ଅର୍ଜୁନ କହିଲେ, ମୁଁ ସତ୍ୟ ଲଂଘନ କରିପାରିବି ନାହିଁ । ମୋର ବନବାସକୁ ଏବେ ମାତ୍ର ଚାରି ବର୍ଷ ଛଅ ମାସ ତେର ଦିନ ହେଲା । ଆଉ ସାତ ବର୍ଷ ପାଞ୍ଚ ମାସ ସତର ଦିନ ହେଲେ ବାରବର୍ଷ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହେବ । ତା’ପରେ ଯାଇ ମୁଁ ହସ୍ତିନାପୁରକୁ ଫେରିବି ।
ଅର୍ଜୁନଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କର ମନଦୁଃଖ ହେଲା । ମାତ୍ର ଅର୍ଜୁନଙ୍କ ସତ୍ୟନିଷ୍ଠା ଦେଖି ସେ ଆନନ୍ଦିତ ହେଲେ ।
ଅର୍ଜୁନ କହିଲେ, ତୁମର ନବଗୁଞ୍ଜର ରୂପ ମୋତେ ମୁଗ୍ଧ କରିଛି । ଏପରି ରୂପରେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସି ତୁମେ ତୁମର ମହାନତା ପ୍ରତିପାଦିତ କରିଛ । ତା’ ସହିତ, ସୃଷ୍ଟିରେ ପ୍ରତ୍ୟେକ ଜୀବଜନ୍ତୁ ଓ ମନୁଷ୍ୟ ପରସ୍ପର ସହିତ ମିଳିମିଶି କିରି ରହିବେ, ସେ ଭାବଟି ମଧ୍ୟ ତା’ ଭିତରେ ଅଛି । ଏଣୁ ଏଣିକି ତୁମର ଏହି ନବଗୁଞ୍ଜର ରୂପ, ଅପୂର୍ବ ସହାବସ୍ଥାନ ଭାବ ଜାଗ୍ରତ କରିବା ପାଇଁ ହିଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ପୂଜିତ ହେବ ।
 |
 |
 |
 |
|
|
|
୧୧୮ . ଆମ ଦେବଦେବୀ