ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ବୈଧ ହୋଇସାରିଛି
ଜୀବନରେ ଦୀର୍ଘ ସହବାସେ ଲବ୍ଧ
ହୋଇ ନଥାଏ ଯେ ସୁଖ,
ସେ ଅମୂଲ୍ୟ ସୁଖ ଦେଉ ତୁ ଦେଖାଇ
ମୃତ ପ୍ରିୟବନ୍ଧୁ ମୁଖ ।
ଯେ ବୋଲିବ ତାହା ସ୍ୱପ୍ନ କଥା ସିନା
ନିଦ୍ରା ସହ ଭଙ୍ଗଶୀଳା,
ଅଭଙ୍ଗୁର ତା'ର ଅଟଇ କି ଏହି
ସୁଖମୟ ଭବଲୀଳା ?
ଥରେ ଯେଉଁ ସୁଖ ଦେଇଥାଉ ପୁଣି
ଦେଇପାରୁ ଆଉ ଥରେ,
ସେହି ସୁଖ ଲାଗି ଶିଳାଗାର ପରି
ରହିଯାଏ ହୃଦୟରେ ।
ଭବ-ସୁଖ ସବୁ ସାଙ୍ଗ ହେଲେ ଅନ୍ୟ
ଜନ୍ମେ ନ ପଡ଼ଇ ମନେ,
ଭବ ସୁଖାପେକ୍ଷା ତୋ' ଦତ୍ତ ସୁଖକୁ
ଏଣୁ ମୁହିଁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମଣେ ।
ତରୁବର
ସାଧୁ ତରୁବର, ଧର୍ମ ତୋର ସାଧୁ,
ନିରନ୍ତର ପର ଉପକାର ସାଧୁ ।
ଜନପ୍ରାଣ ଅପକାର ଯେଉଁ ବାଷ୍ପେ,
ତାହା ତୁ ଭକ୍ଷଣ କରିନେଉ ଆପେ ।
ରାତ୍ରିକାଳ ଯେଣୁ ହୁଅଇ ନିର୍ଜନ,
ସେ କାଳେ କରୁ ସେ ବାଷ୍ପ ବିସର୍ଜନ ।
ଯେ ବାଷ୍ପ ସତେଜ କରେ ଜନ୍ତୁପ୍ରାଣ,
ଉଦୟରୁ ଅସ୍ତ ଯାଏ କରୁ ଦାନ ।