ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ସଂଶୋଧିତ ହୋଇନାହିଁ

ଅବକାଶ-ଚିନ୍ତା

ବିଗତ ଶତାଦ୍ଦୀ ଘୋର ତାପ-ଜାଳ,
ସ୍ୱରଗର ଶାନ୍ତି ଉଦକେ ପଖାଳ ।
ନନ୍ଦନ କାନନ ନବ ଫୁଲବାସ,
ଦୂଷିତ ଧରଣୀ ଧାମେ ପରିକାଶ ।
ଦିବ୍ୟ ଭାବ ଦିଅ ମୋର ପିଣ୍ଡେ ଆଣି,
ପବିତ୍ର ଉତ୍ସାହେ ମତ୍ତ ହେଉ ପ୍ରାଣୀ ।
ଆବର ମାଗୁଛି ଯୋଡି କର ବେନି,
ଭାରତର ପୂର୍ବ ଯଶଃ ଆସ ଘେନି ।
ଭବରଙ୍ଗେ ଦିନେ ଯେହୁ ମହାରାଜ,
ଆହା ଦୀନହିନ ଭିଖାରୀ ସେ ଆଜ ।
କର ହେଲେ ଏହା ଦେଖିଣ କରୁଣା,
ନବ ତେଜେ ଥରେ ବିକାଶୁ ପୁରୁଣା ।
ହେ କାଳ ! ତୁମ୍ଭେ ତ ସର୍ବ ଶକ୍ତିମନ୍ତ,
କିଏ ଜାଣେ କାହିଁ ତୁମ୍ଭ ଆଦି ଅନ୍ତ ।
କିଏ ସେ କଳିବ କେତେ ତୁମ୍ଭ ବଳ,
ହୁଏ ଯେଣୁ ଜଳେ ସ୍ଥଳ, ସ୍ଥଳେ ଜଳ ।
ଏହି ଯେ ସମ୍ମୁଖେ ବାରବାଟି ପଦା,
ଭାଙ୍ଗିଅଛି ଯହିଁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଗଦା ।
ଥିଲା ଯେହୁଁ ବୀର-ବିହାର-ପ୍ରାଙ୍ଗଣ,
ଭ୍ରମେ ତହିଁ ଆଜି ଶ୍ୱାନ-ଶିବାଗଣ ।
ଶୁଭ ଶୈଳ ସମ ବିଶାଳ ସଉଧ,
ଶିର ଟେକି ଦିନେ ଭେଦିଣ ବଉଦ ।
ଗମ୍ଭୀର ଗରବେ ହୋଇଥିଲା ଠିଆ,
ଦେଖି ଯାହା ଥରୁଥିଲା ଶତ୍ରୁ-ହିଆ ।

[ ୪୬ ]