ଏହି ପୃଷ୍ଠାଟି ସଂଶୋଧନ ହୋଇସାରିଛି
୮୫
ବ୍ରତାବଳୀ
ନଗରେ ଯାଇ ପଶି ଘରେ ଘରେ ॥
ନଦେଖି ଆକୁଳ ମନେକରି ନାନା ଶଙ୍କା ।
ସୁର ଦାନବ କିନ୍ନରେ କି ନେଲା କନ୍ୟକା ॥
ମୁନି ଆଗେ ସତ୍ୟକଲି ଦେବି ବାସୁଦେବେ ।
ମିଥ୍ୟାବାଦୀ ହେଲେ ଲୋକେ ମତେ କି ବୋଲିବେ ।
ଚିନ୍ତାଭରେ ମୂର୍ଚ୍ଛା ହୋଇ ପଡ଼ିଲେ ଭୂତଳେ ।
ଦେଖି ହାହାକାରେ ଲୋକେ ସେଠାରୁ ଧାଇଁଲେ ॥
ଦୁଃଖଭରେ ଆଗେ ଯାଇ ପଚାରିଲେ ଜନ ।
ଶୋକେ ମୋହ କାହିଁପାଇଁ କହ ହେ ରାଜନ ॥
ସନ୍ତାପରେ ହିମାଳୟେ କଲେକ ଉତ୍ତର ।
ନ ଜାଣିଲି କନ୍ୟାରତ୍ନ କେ ନେଲା ମୋହର ॥
ଧ୍ୱଂସିଲାକି ସର୍ପ ସିଂହ ବ୍ୟାଘ୍ର କି ଖାଇଲା ।
ଗୁପତେ କନ୍ୟାକୁ କେହି ଦୁଷ୍ଟ ବା ମାଇଲା ॥
କହୁ କହୁ ଶୋକଭରେ ପଡ଼ିଲେ, ସେ ଢ଼ଳି ।
ବତାସ ପବନେ ଯଥା ଉପୁଡ଼େ କଦଳୀ ॥
ନିର୍ଜନ ଭୟ ବକୁଳ ବନେ ନରସିଂହ ।
ବ୍ୟାଘ୍ର, ଶୃଗାଳାଦି ଯହିଁ ତହିଁ ପଲ ପଲ ।
ଗଜ ମୃଗ ପକ୍ଷ ସମାକୁଳ ମହାବନେ ।
ସଖି ସଙ୍ଗେ ଯାଉ ନଦୀ ପଡ଼ିଲା ଦୟନେ ॥
ନିରାହାରେ ରମ୍ୟତୀରେ ବସି ସେହି ରାତି ।
ବାଲିରେ ରବି ପୂଜିଲା ଶଙ୍କର ପାର୍ବତୀ ।
ଭାଦ୍ରବ ଶୁକ୍ଳ
