ପୃଷ୍ଠା:Hada bagicha.pdf/୧୪

ଦୁଇ ଚାରୋଟି ପ୍ରଶ୍ୱାସ ପରେ ପଥର ଦେହରେ ବସି ବସି ଅବକାଶ ଭାବିଲା କୁକୁରକୁ ମାରି କ’ଣ ଠିକ୍ କରିଛି? ତାର ବରଂ କୁକୁରର ପଛେ ପଛେ ଗୋଡ଼ାଇ ଚଟିକୁ ସେ କୁଆଡ଼େ ନେଉଛି କ’ଣ କରୁଛି ଦେଖିବା ଉଚିତ ଥିଲା । କୁକୁରକୁ ପୁଣିଥରେ ଡାକିବ କି ବୋଲି ଭାବିଲା । କିନ୍ତୁ କୌଣସି କୁକୁର ଆଖପାଖରେ ଦେଖାଯାଉ ନ ଥିଲେ । ସାମନାରେ ପଡ଼ିଥିବା ଛୋଟ ପଥରଟିଏ ଉଠାଇ ଚଟି ଗଳାଇ ସାମାନ୍ୟ କଷ୍ଟରେ ଉଠିଲା । ମୁହାଁଇଲା ଘର ଆଡ଼କୁ । ଅନେକ ଦୂରରେ କେହି ଜଣେ ରାସ୍ତାକଡ଼ରେ ଛିଡ଼ାହୋଇ ପରିସ୍ରା କରୁଥିଲା ବୋଧହୁଏ । ଯାଉ ଯାଉ ଲୋକର ମୁଣ୍ଡକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟକରି ପଥରଟି ମାରିଦେଇ ଦୌଡ଼ି ଦୌଡ଼ି ଘରକୁ ପଳାଇ ଆସିଲା । ଲୋକଟି ଚିହ୍ନିଥିବ ବି ତାକୁ? ଚିହ୍ନିଲେ ଚିହ୍ନୁ ଦେଖାଯିବ । ସେ ତ ତା ହାତର ଅଳସ ଭାଙ୍ଗୁଥିଲା । ହାତରେ କେତେବେଳୁ ପଥରଟିଏ ଥିଲାବୋଲି ସେ ଜାଣେନି । ଲୋକଟି ପଥରର ସାମ୍ନାକୁ ଚାଲି ଆସିଥିବ । ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ ଆଜିର ସତେଜ ସଫେଦ୍ ଖବରକାଗଜ ଡେଣା ମେଲାଇ ପଡ଼ିଥିବାର ଦେଖି ଅନ୍ୟପଟ ଝରକା ଦେଇ ଘର ଭିତରକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲା । ବୋଧହୁଏ ବାପାଙ୍କ କୋଠରି ଭିତରେ ପଡ଼ିଥିବ । ତା ଡେଣାରୁ ଧୂଳି ଝାଡ଼ି ଅନ୍ୟମାନେ ସାଇତି ରଖିଥିବେ ତାକୁ କେତେ ଆଦରରେ । ଖବରକାଗଜ ଡେଣାରେ ଆଖି ଫେରାଇ ପର ଗଣିବାରେ ସେ କେବେ ସମୟ ନଷ୍ଟ କରେ ନାଇଁ । ମହିଳା କଲେଜରେ ଥିବା ସେଇ ପତଳା ବତିଷ- ବାଇଶ-ବତିଷ- ପାଞ୍ଚଫୁଟ-ଆଠଇଞ୍ଚର ଏନ୍ଥ୍ରୋପୋ ଅଧ୍ୟାପିକା ତାକୁ ଥରେ ତାଗିଦ କରିଥିଲେ, “ଖବରକାଗଜ ପଢୁନ, ଗୁଡ଼ାଏ କରେଣ୍ଟ ଆଫାୟାର ମିସ୍ କରୁଛ ।’’ ଅବକାଶ କହିଥିଲା, “ଏକଦା ତମର ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ବନ୍ଧୁ ସିଦ୍ଧାର୍ଥ, ଛଅଫୁଟ ଦୁଇ, ଦେଟ୍ ବ୍ରୁସ୍ଲି-କିଡ୍ ଗତ ନଭେଂବର ଦଶରେ ପିଜିନ୍ ନାମ୍ନୀ ଏକ ନାଗା ହଟ୍-ବ୍ଲୋ-ଅଫ୍କୁ ବାହା ହୋଇଛି ସିମଲାରେ ।’’ ଚମକି ପଡ଼ିଲେ ଅଧ୍ୟାପିକା ଜଣକ, “ତମେ କେମିତି ଜାଣିଲ?’’ “ଯଦିଓ ଏଇଟା ବି କରେଣ୍ଟ ଆଫାୟାର ତେବେ ଅନ୍ତତଃ ଏଇ ଖବରକାଗଜରୁ ନୁହେଁ ।’’ ହସିଲା ଅବକାଶ ସାମାନ୍ୟ । ବ୍ରସ୍ କରିବ କି ଏବେ? ଚଟି ଖୋଲି ଠେଲି ଦେଲା ଖଟ ତଳକୁ । ଟାୱାଲ ଟାଣି ଟାଣି ଗାଧୁଆଘର ଯାଏ ଯାଇ ଦେଖିଲା ଭିତରୁ କବାଟ ବନ୍ଦ । ପୁଣି ଅପେକ୍ଷା । ମାଙ୍କର ଗାଧୋଇବା ଡେରି ହୁଏ । ବେଶି ଡେରି ହୁଏ ଯଦି ଆଜି ରବିବାର । ପେଣ୍ଟ ବଦଳାଇ ଦାନ୍ତ ଘସିଲା ଓ ଖଟରେ ଗଡ଼ି ପଡ଼ିଲା । ଅକ୍ଟୋପସ୍ ଦେହରେ ଝିଟିପିଟିଟିଏ କକ୍ରୋଚକୁ ଛକି ବସିଛି ବୋଧ ହୁଏ । କାନ୍ଥର ବହି ରେକ୍ରେ ଆଠଟି ଥାକ । ତାକୁ ଅବକାଶ ଅକ୍ଟୋପସ୍ ବୋଲି କହେ । ଝିଟିପିଟିଟି ଆଗକୁ ଯାଉନି କି ପଛକୁ ଫେରୁନାଇଁ । ସିଏ ବି ଅପେକ୍ଷା କରିଛି । ଅବକାଶ ଆଙ୍ଗୁଠି ଫୁଟାଇଲା । ପୃଥିବୀ ଘୁରୁଛି ନା ନାଇଁ ସନ୍ଦେହରେ ପଡ଼ିଗଲା ଅବକାଶ । ଦିନର ବୟସ ବଢୁଛି ତ? ଖରାର ରଙ୍ଗ ବଦଳୁଛି ତ? ଗାଧୁଆଘରର କବାଟ ଖୋଲିବା ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ହଠାତ୍ ଠିଆ ହୋଇପଡ଼ିଲା । ତା ଗାଧୁଆଘରର ନାଁ ଦେଇଛି ଏରୁଣ୍ଡିଘାଟ, ତା ଭିତରୁ ସେ ଗାଧୋଇ ପାଧୋଇ ନୂଆ ଜନ୍ମ ନିଏ ପ୍ରତିଦିନ । ଏରୁଣ୍ଡିଘାଟ ଭିତରୁ କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ସାୱାରର ଟେପ୍ଟି ଖୋଲିଦେଲା । ତଳଟା ଓଦା ହୋଇ ସାମାନ୍ୟ ଖସଡ଼ା ହୋଇଯାଇଛି । ଛାତରୁ ଶ୍ରାବଣୀ ଝରୁଛି । ଶ୍ରାବଣୀର ପ୍ରଥମ ଆଲିଙ୍ଗନରେ ନିଯୁକ୍ତିପତ୍ର ପାଇବା ପରି ଏକ ଅଜଣା ଶିହରଣ ପହଁରି ଗଲା । ସଙ୍ଗେ ସଙ୍ଗେ ବନ୍ଦ ପାଟି ଓ ବନ୍ଦ ଆଖିବାଟେ ଶୀତ୍କାର, ଗୋଟାଏ ଏକ୍ଷ୍ଟାସି ଛିଟିକି ପଡ଼ିଲା । ଏଇ ଗାଧୋଇବା ସମୟଟା ଅବକାଶକୁ ଖୁବ୍ ଭଲ ଲାଗେ । ଏରୁଣ୍ଡିଘାଟ ଭିତରେ ସେ ଭୁଲିଯାଏ ଯେ ପୃଥିବୀ ଘୁରୁଛି ବା ଆକାଶର ରଙ୍ଗ ବଦଳୁଛି । ସେ ଭୁଲିଯାଏ ଯେ ତାର ପରୀକ୍ଷା ଦେବାର ଅଛି ବା ଚିଲିକା ସହ ଭେଟ ହେବାର ଅଛି ବା ନିଜ ଯୋତା ପାଲିସ୍ କରିବାର ଅଛି ବା ଟେପ୍ ଲଗାଇ ଫୋନେଟିକ୍ ଶୁଣିବାର ଅଛି । ସମସ୍ତ ଋତୁକୁ ବାହାରକୁ ପେଲିଦେଇ ଏରୁଣ୍ଡିଘାଟ ଭିତରେ କେବଳ ବର୍ଷାର ଜୁଇ ଜାଳେ । ନିବିଡ଼ ଅଶ୍ଳେଷରେ ଗାଧୁଏ ଏବଂ ଗାଧୁଏ ଏବଂ ଗାଧୁଏ । ନୂଆ ମଣିଷଟେ ହୋଇ ବାହାରେ । ଏବେ ତା କେକଟସ୍ର ଅରଣ୍ୟକୁ ଫେରିଆସି ପୋଷାକ ବଦଳାଇଲା ଓ ଅଗଣାକୁ ଯାଇ ସଜନାଗଛ ଡାଳରେ ଓଦା ଟାୱେଲକୁ ଟାଣିଦେଲା । ଦେଖିଲା ପାଖରେ ଗୋଟେ ଓଦା ଶାଢ଼ି ଶୁଖୁଛି । ନିଜ ଅରଣ୍ୟକୁ ଫେରିବା ବାଟରେ ଚିଲାକାର ଓଦା ଶାଢ଼ି ଶୁଖାଉଥିବାର ଦୃଶ୍ୟ ମନେପକାଇଲା । ସାର୍ଟର ବୋତାମ ଲଗାଉ ଲଗାଉ ଦର୍ପଣ ସାମନାରେ ନିଜ ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା । ବଜାରର କୌଣସି ଟୋପି ଖାପଖାଉ ନ ଥିବା ପରି ମୁଣ୍ଡଟିଏ ଏବଂ ଓଦା ଆଖିପତା । ନିଜ ମୁହଁକୁ ମନେ ପକାଇଲା । କଲେଜ ବେଳର ଚିହ୍ନଟ କାର୍ଡଟି ଡ୍ର ଭିତରୁ କାଢ଼ି ନିଜକୁ ପରଖ କଲା । ନିଜେ, ତା ପ୍ରତିବିମ୍ବ ଓ ତା ଫଟୋ ତିନିହେଁ ସମାନ ଦେଖା ଯାଉଛନ୍ତି ନା ନାଇଁ । କାନ୍ଥକୁ ଅନାଇ ନିଜ ମୁହଁକୁ ମନେପକାଇବା ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା କଲା । ପାରିଲା ନାଇଁ । ଟିକେ ଦୂରରେ ଛିଡ଼ା ହୋଇ ଦର୍ପଣ ଭିତରେ ନିଜ ନାକକୁ ଦେଖିଲା । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ, ନାକଟି ତରଳି ଯାଉଛି, ଲମ୍ବି ଯାଉଛି ଅସ୍ୱାଭାବିକ ଭାବେ । ନିଜ ମୁହଁଟି ବଙ୍କେଇ ବୋହିଯାଉଛି ପାଣି ପରି । ନିଜ ମୁହଁରେ ହାତ ମାରିଲା । ଫଟୋକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲା । ଦର୍ପଣକୁ ଓଲଟାଇ ଦେଲା ଏବଂ