୧୨୮ ବଦଗ୍ଧ-ଚନ୍ତାମଣି । ସେ ଯେତେ ପରଚେ ହୋସ୍ତେ ପ୍ରୀର୍ଷକ । ସଂଯୋଗେ ସୁଖ ସେ ଲଭେ ଭେଷକ । ବଯୋଗେ କୋଗୁଣ ଦୁଖ ହସ୍ତେ । ଏ ଦୁଇ ସ୍ବର୍ଗବ ତାର ଉଦୟେ । ଅନୁଭଖ ବଜେ ଗୋ । ଦୁଃଖ ସୁଖ କହି ନୋହେ ବଚନେ । ୯ । କୋବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ-ସୁଧା-ଶିରସାର । ସଂଘେଗକାଳେ ସେ ସ୍ଥିର ଛକାର । ଜୋବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଦୁଖସିନ୍ଧୁ ଲବ । ବଛେଦକାଳକୁ ମୂଳ ନ ହେବ । କୋଶଗଡ ସର୍ପ ଗୋ । ଅଗ୍ନି-ଆୟୁବନ-ପାପ ଅଳପ | ୧୨ | ସେ ପୀରତ ଆପେ ହୁଅଇ ବଧ । ଅବଧ ବଧୂମାନ କରେ ସିଦ୍ଧି । ବାର ଆପଣା ଚକ୍ସାଇ ନ ଦସ୍ତେ । ମନକୁ ଗ୍ୟାନ ଅଗୋଚର ହୋସ୍ତେ । ଥାଉ ସୁଖବାର ଗୋ । ଦେହ ପରଣକୁ ମଣଇଁ ପର | ୧୩ | ଜଗରେ ଅପକରି ହା୪ ବସେ । କଳଙ୍କପସର ତହିଁ ବଶେଷେ । କାତ କୁଳ ଗ୍ୟାନ ମାନ ବକଇ । ଚନ୍ତା ଉଚ୍ଛନ୍ନ ରତନ କଣଇ । ନନ୍ଦାହୋଲ ବାଜେ ଗୋ । ନରପପ ଫଳ କଣି ଭୁଞ୍ଜେ । ୧୪ । କ୍ଷ କ୍ଷଣକେ କେତେ ପର ହୋଇ । ଭବଜଳଧ୍ଵ କଳ ଉଠଇ । କ୍ଷଣେ ଗୁଡ଼ାଏ କ୍ଷଣକେ ଉଠାଏ । ଏକ ଯାଉ ଯାଉ ଆରକ ପାଏ । ଭବଶାବଲ୍ୟତା ଗୋ । କେମନ୍ତେ ୫ରେ ଦିଅଇ ଚିନ୍ତା । ୧୫ | ସମ୍ଭୋଗେ ଗତମାନ ଆନ ଥାନ୍ତି । ଉକ୍ତରେ ଆନନ୍ଦ ବାହାରେ ମାନ । ନପା କୃପା ବେନ ଅକ୍ଷପଲକେ । ହାସ ରୁଗ୍ଧ ଓଷ୍ଠ ଜାପ ଲବଢ଼େ । ନୁହଇ ସେ କଲ ଗୋ । ରଗ ସଗ ଲଳା ବଳାବଲ । ୧୭ । ଅପ୍ରାକୃତ ପ୍ରେମ ତା ନାମ କାମ । ଆସ୍କୃଷ୍ଟ ରହେ କି ସେ ହେଲେ କାମ । ପରବଶ ହୋଏ ଯାହାର ଜୀବ । ତାର କ ରହେ କୁଳସ୍ଟାଇବ । ମନେ ଘେନ ଧୀୟ ଗୋ । ପ୍ରୀତ ଯେ କଲ ସେ ଗଲେ ମର । ୨୮ ଅନଳ ନୁହଇ ଦେହ ଦହଇ । ଅସ୍ତ୍ର ନୁହଇ ମରମେ ଭେଦଇ । ନୁହଇ ତ ଦଳ ବୁଡାଏ କୂଳ । ନୁହଇ ମାଦକ କରେ ବହଳ । ନୁହଇ ବଡ଼ଶୀ ଗୋ । ବଳେ ମନମୀନ ନଏ ଆକଷି | ଏ୮ । ପଦାର୍ଥ ଜ୍ଞାନ କଲେ ନ ଘଢ଼େଇ | ସ୍ଵାଦୁ ଆସ୍ବାଦନ କର ନୁହଇ । " ଦେଖି ନ ଥାଇ ଗ୍ରୁପ ନନେ ଉ । ସରତ ମୋତ୍ସ କରଇ ତଣ୍ଟି । ଦେହ ଥିଲେ ତାର ଗୋ । ନ ଥାନ୍ତା ଆଉ ପ୍ରୀତ ସଂସାର । ୧୯ । ୧୯ – ଅନୁଭ ଦିନେ କ, ଗ, ଘ, ଜ; ୧୨ – ୧ ସୁଧା ସିବ ସାର-ଛ; ସୁଧା ସିନ ସାର-ଘ, ୫, ୦; ୧୨ —୭ ଧରି ଅଚ୍ଛବନେକ, ଖ, ଗ, ଘ, ଚ; ୧୩–୧ ଅପେ ହୁଅଇ କ, ଖ, ଘ, ଚ; ମାନଙ୍କର ସିଦ୍ଧ କ, ଖ, ଗ, ୦୯୩– ମଣଇଁ ଭରଖ; ସଂଯୋଗେ କ, ଖ, ୧୭— ହାସ ବିଷ ୪, ୦; ଓଡ଼େ କାମ-କ, ଖ, ୫, ୦; ୧୭—୩ ୟାର ଜୀବନ ଘ, ଚ; ବିୟା ମାନ-ଘ, ଚ; ୬–
ଖାଦ୍ୟ-କ, ଖ; ୧୭ – ୧ ଯା ନାମ
