୧୪ ୦ ଦ-ନ୍ତାମଣି । 6.2 ଭରୁ ପୁଲକଇ ହେ । ଲଳା ଲଳସ କଲଭ ହୁଅଇ । ୨୨ । ଓଡ଼ିଆ ଭୂମିର ବାକ୍ୟରୁଗ୍ଧ କଉଶଳତା ରସେ । ଦୃଗଙ୍ଗିର ଭଙ୍ଗି ସଙ୍ଗୀ ବିଶେଷ । ୨୦୧ ଜ୍ଞବସକଜ ଭୂପା ଭୂଷିତ । ଥାନହାଣ୍ଡିର୍ବେ ମଗ୍ନ ହୋଏ ଚର୍ଷ ୮ ବ୍ରହ୍ମାନନ୍ଦ ସୁଖ ହେ । ସେ କାଳେ ବଳେ ମିଳଗଲେ ଦୁଖ । ୨୩ । ଦେଖିଲେ ଢିରେ ନ ଦେଖିଲେ ମରେ । ବଯୋଗାବ ଯୋଗ ଏହିପ୍ରକାରେ । . ପ୍ରେମ ସ୍ବାଦୁ ନନ୍ଦେ ସୁଧା-ଶାକର । ସୁରତ ମୁଣ୍ଡରେ ଶଏ ଧ୍ୟାକର। ସ୍ନେହ ସୁଖ ଯହିଁ ହେ । ରକ୍ଷକ ଅବକାଶ କାହିଁ ରହି ୨୪ । ମଞ୍ଜିନୁରଗ ପରସ୍ତେ ସ୍ଥାୟୀ । ମଧୁ ପରସ୍ତେ ଦ୍ରବ ନ ତେଜଇ । ଆଉ ବାକ ରୁଦ୍ର ରହିତ ମରୁଭ ସଂଜାଆଁ । ନିର୍ମଳ ସ୍ନେହ ଯେମନ୍ତ ଅନନ୍ତ । । ବୟ ଅଭେଦ ବଦର ହେ । ଯେଉଁ ପ୍ରକାରେ ସାଗର ସନ୍ଧ୍ୟା । ୨୫ । କୁ ହାଇ ଧର୍ମ ଚନ୍ଦ୍ରବାଡ଼ ଲଙ୍ଘନ କରେ । ନନ୍ଦାସିନ୍ଧୁ ସ୍ନେହପୋଷରେ ଘରେ ! ଜା କଳଙ୍କମୁକୁ୪ ବାନ୍ଧଇ ଶିରେ । ମହତ୍ତ୍ଵ ଗିଶ୍ଵବର ଚୂର୍ଶ କରେ । ଲଢ଼ାକୁ ଦହଇ ହେ I କୁଳାରମାନକୁ ଭଡ଼ ଦିଅଇ । ୨୨ । ଭୁବଶାବଳ୍ପ କଉତୁକକାଗ୍ । ନଏ ନାନାମତେ ଯନ୍ତ୍ର ଧର । ୬ ୦୦ ୩୪୫ ସେ ଯାହା କରଏ ଏ ଯାହା କରେ । ବଇଶିକ-ଗଣା-ଗୁଣା ବସ୍ତ୍ରରେ । ଏହି ପରଧୀନ ପର ହେ । ସ୍ତବ ଗବନା ତାର ଦନ-ସର । ୨୭ । ଉଦାମ୍ଭିକ ସ୍କେବେ ମଗ୍ନ ମାନସ । ଆପେ ତା ହୃଦେ ? କ ହୃଦ ଭା ବାସ ? ତା ଦେହେ ନେସ | କ ନେତେ ସେ ଅଛୁ । କି ଶ୍ରୁଭ ବଚନ ମିଶି ରହଛୁ । ଗ ସବୁ ଏହପର ହେ । ବଶେ ଅରୁଦ୍ର ଗବେ ଅରୁ ପୂର ହେ । ୨୮ । ତ ମର ସେ ସ୍ଟେମନ୍ତ ପୀରତ ରତ । ତାହା ପାଇରୁ କେ ଯିବ ବରତ । ମନ ମାନକୁ ସେ ପ୍ରେମ ବଡ଼ଶୀ । ଲେଭର୍ଥେ କାମ ନଏ ଆକର୍ଷି । ପଡ଼ ସଙ୍କଟରେ ହେ । ମୁକ୍ତପ୍ରାପ୍ତିବର ମଣେ ତଦ୍ରେ । ୨୯ । ୨୨ –୬ କଳର ଇ-କ, ଖ, ଗ, ଘ, ୪, ୦; ଜରେ ‘କଳପ ବୃଇ’ ଲେଖାହୋଇ ଉପରେ “ନୃଢ଼ଇ” ଲେଖାହୋଇଅଛି । “କଳର ଦୁଇ’’ ପାଠ ମଧ୍ୟ ସର୍ମାଚୀନ; ୨୩ – ୧ ବାକ୍ୟରୁରୀ ଡକୌଶଲଭା ରସେ-୪; ୦; ୨୩ – 2 ହର୍ଷେଙ୍ଗିଜ ଭଙ୍ଗୀ୫, o;ଚ;ମଧ୍ୟ; ଦୁକ୍ରାଣ ଇଙ୍ଗିତ ରଙ୍ଗୀ-କ; ୨୪ – ୩ ସୁଧ ଶୀକର-୫, ୦; ୨୫–୪ ନିର୍ମଳ ସ୍ନେହ-୫ ୦; ୨୭ – ୧ କଉକ୍ଲିକ କର-କ ଖ; ୨୭ – ୨ ଯନ୍ତ୍ର କର୫ ୦; ୨୭ – ୪ ବଇଶିକ ଗୁଣା ରଣା, ୫,୦; ୨୮–୧ ଭା ଦାୟି କରିବେ ୦; ୨୮ – ୨ ହୃଦେ ପା ଦାସ କ, ଜ, ୫୦; ୨୮– ୩ ଭା ଦେହ ନେବୁ କି–ନ୍ତୁ ୦; ଭା ଦେହ ନନ୍ଦ କ-ଜ; ୨୮ – ୪ କି ଶୁଭ ବଚନେ-ଗ, ଘ, ଚ,
ଜ; ୫, ୦; ମଧ୍ୟ ସମୀଚୀନ; ୨୮–୬ ଦେଶ ଅଛଦ୍ରକ, ଖ, ଇ ଚ; ବଣ୍ଡ ୪, O;
