ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୨୦୦

୧୯୨

ପ୍ରାଚୀନ ଓଡ଼ିଆ କବିତା

 

ଲୁଚିଲା କମଳ ପୁଷ୍ପ ପ୍ରାୟେକ ଦିଶଇ
ଲୀଳା ଲୋଭେ କରିଣ ପଙ୍କରେ କି ଭାଷଇ ।⁠।୨୮।
ବିଷମ କୁସୁମ ଶରେ ବିରହ ଜୀବନ
ବାହୁଡ଼ିଲା ନାହିଁ ସଖୀ ତୋ ତହୁଁ ତା ମନ ।
ବାହାର ହୁଅନ୍ତେ କି ସେ ବିନ୍ଧୁଅଛି ଆଶେ
ବେଦନା ନ ଲାଭ ବାରେ ଯିବ ତା'ର ପାଶେ ।⁠।୨୯।
ଶୁଖିଲା ଡାଳିମ୍ବ ପୁଷ୍ପ ପ୍ରାୟେ ତା' ଅଧର
ଶୁଖିଲ ନାହିଁ ସଖୀର ନୟନରୁ ନୀର ।
ସୁମରି ସୁମରି ସେହୁ ସ୍ୱଭାବେ ମରିବ ।
ଶ୍ରୀଅଙ୍ଗ ଉପରେ ତାର ନିଶ୍ୱାସ ପଡ଼ିବ ।⁠।୩୦।
ସେନେହ ସରାଗେ ସଖୀ ତୋତେ ଦେଲା ଦେହ
ଶିଶିର କିରଣେ ମୋର ସଖୀକି ନ ଦହ ।
ସହଣ ନ ଯାଇ ସଖୀ ସୁକୁମାରୀ ଅତି
ସ୍ୱଭାବେହେଁ ସୋଦର ତା' ଯ‌ହୁଁ ଗୋପୀପତି ।⁠।୩୧।
ସତ ଯେବେ ସଖୀରେ ସଦୟେ ଦେବରାୟେ
ସତ ହୋଇଲେ ତା' ଭଲେ ଚାଲ ଯିବା ଘାଏ ।
ଶୁଣିଣ ସନ୍ତୋଷ ହୋଇ ଉଠିଲେ ଶ୍ରୀପତି
ସହଚରୀ ହସ୍ତ ଧରି ଚାଲିଣ ଯାଆନ୍ତି ।⁠।୩୨।
ହରି ହରିଣ କ୍ଷିପୁରେ ତୁରିତରେ ମିଳି
ହସି କରି ଆଲିଙ୍ଗନ କଲେ ଚନ୍ଦ୍ରାବଳୀ ।
ହୋଇଲେ ଅନଙ୍ଗ ରଙ୍ଗ ସଙ୍ଗ ବେନି ଯହୁଁ
ହରଷେ ତା' କାମଧନୁ କାନ୍ଧେ କଲା ତହୁଁ ।⁠।୩୩।
କ୍ଷୟେ ଗଲା ତାପ କର କ୍ଷମାକଲେ ଦୋଷ
କ୍ଷମାଶୀଳ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ ମୁଁ କହିବଇଁ କିସ ।
ଛଟକ କରି କହଇ ଅରଜୁନ ଦାଶ
ଛଟକେ ହେଲା ମିଳନ ଚଉତିଶା ଶେଷ ।⁠।୩୪।