ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୨୬୧

ଗୋପ

ନୃସିଂହ ସେଣ
ଯମୁନା ବର୍ଣ୍ଣନା ଗାହା
ସହସ୍ର କିରଣ ସୁତା ଯମ ନୃପ ଯା'ର ଭ୍ରାତା
ହିମ ପୁଣ୍ୟ ନୀର ବହେ ଅତି ଅର୍ଗଳା
ପିତା ଭ୍ରାତା ଭବତାପ ନାଶକରେ ତା'ର ଆପ-
ଇହଲୋକ ପରଲୋକ ସୁଖଦ ଶିଳା ।
କୃଷ୍ଣ ପାଦ ସଙ୍ଗୁକରି କୃଷ୍ଣର ସଦୃଶ ଧରି
କୃଷ୍ଣର ସେ ସମ ହୋଇ ହରେ ଦୁରିତ
ଯା'ର ତ‌ଟେ ନିରନ୍ତର କେଳି କରେ ଦାମୋଦର
ତାହା ହେ କିସ ବର୍ଣ୍ଣିବି ମୁଁ ମୁଢ଼ ଚିତ୍ତ ।
ଯମୁନା ବର୍ଣ୍ଣନା ବୋଲି-
ଯମୁନା ନଦୀ ଅତି ଉତ୍ତମ ଶୀତଳ ପାତଳ ନୀର
ଭିନ୍ନ ଅଞ୍ଚଳ ଯେସନେ ଶୋଭା ଅତିଅନ୍ତ ଗମ୍ଭୀର । ।୧୦।
ମେଦନୀ ରାମା ମେଲି ଅଛି କି କୁଟିଳ କୁନ୍ତଳ ପାଶ
ତରଙ୍ଗ ଭଙ୍ଗେ କୁଞ୍ଚିତ ଦିଶଇ ବିଶେଷେ କୁସୁମପାଶ ।
ଦେହ ମନୋଭବ ସନ୍ତାପ ନାଶଇ ଯେସନେ ନବ କାମେନୀ
ଚନ୍ଦ୍ରକାନ୍ତେ କରି ଶୋଭା ପାଉଅଛି ଯେସନେ ମଧୁ ଯାମେନୀ ।
ଯୁବତୀ ଅଧର ଯେସନ ଜାଣି ଅମୃତ ରସ ବହେ
ତରଙ୍ଗ ଭଙ୍ଗି ଅପାଙ୍ଗ ଯେସନ ସର୍ବଭୂତ ମନ ମୋହେ ।
ପ୍ରମଦା ମନର ନାଭି ଯେସନ ଅତିଅନ୍ତ ଗଭୀର
ସବେଧ ନାଗରଭାବ ଯେସନ ସୂକ୍ଷ୍ମଭାବେ ମନୋହର ।
ନାଗରେ ନାଗରୀ ଯଉବନ ଦେଇ ଯେସନେ ହୃଦୟ ତୋଷେ
ଆରବେଳେ ସେ ଲଉଟଇ ନାହିଁ ଯାହା ମନ ଯହିଂ ରସେ । ୨୦ ।
ନାଗର ସାଗର ସଙ୍ଗ ନିମନ୍ତେ ହୋଇଅଛି ଅଭିସାରୀ
କୋକନଦ ଛଳେ କି ସେ ଯମୁନା ହୃଦରେ ସରାଗଧାରୀ ।
ବିକଚ ପଦ୍ମବଦନ ତା'ର ଯହିଁ ଇନ୍ଦିବର ଲୋଚନ
ମୃଣାଳ ବାହୁଲତା ସେ ଜାଣି ଚାରୁ ପୁଳିନ ଜଘନ ।