ପୃଷ୍ଠା:Prachina Odia Kabita.pdf/୨୮୬

୨୭୬

ପ୍ରାଚୀନ ଓଡ଼ିଆ କବିତା

 

ନିଶି ଯେ ଦିବସ ଦୁଇ ଚନ୍ଦ୍ର ସୂର୍ଯ୍ୟ ବେନି
ନିଦ୍ରା ଉଜାଗର ବେନି ସପନ ୟେ ତିନି
ନିସ୍ୟତି ଯୋଗ ନୋହଇ ଗ୍ୟାନ ୟେ ପ୍ରସଙ୍ଗ
ନାମ ସେ ଅକ୍ଷର ନୋହେ କହେ ବୀରସିଂଘ । ⁠ ।୨୦।
ପୃଥି ଆପ ତେଜ ବାଇ ପଞ୍ଚମ ଆକାଶ
ପଚିଂଶ ପ୍ରକୃତି ଘେନି ଦେହେ ପରକାଶ
ପୁରୁଷ ଲୀଳା କରିଛି ପ୍ରକୃତିର ତୁଲେ
ପରମ ତତ୍ତ୍ବ ନୋହଇ ବୀରସିଂଘ ବୋଲେ ।⁠ ।୨୧।
ଫେଣି ସପ୍ତ ଉପରେ ଯେ ଅନନ୍ତର ଶିର
ଫେଣାର ଉପରେ ସିନା କାଉଂରୀ ମଣ୍ଡଳ
ଫେରିଣ ପବନ ସିନା ତହିଂରେ ଗୋପ୍ୟାନ
ଫୁକାରିଲେ ବୀରସିଂଘ ନୋହଇ ୟେ ଗ୍ୟାନ ।⁠ ।୨୨।
ବାରମାତ୍ରା ପଞ୍ଚାଶ ଅକ୍ଷର ଛଡ ଦଳ
ବିରାଟ ଉପରେ ସିନା ରାହାସ ମଣ୍ଡଳ
ବଙ୍କୁନାଳ ବ୍ରହ୍ମରନ୍ଧ୍ର ଦେହରେ ସେ ପୁଣ
ବୋଲେ ବୀରସିଂଘ ଗ୍ୟାନ ନୋହଇଟି ଜାଣ ।⁠ ।୨୩।
ଭୁରୁ ବେନି ମଧ୍ୟରେ ଯେ ଅନନ୍ତର ଶିର
ଭ୍ରମର ଯେ ଗୁମ୍ଫା ଅଛି ତହିଂର ମଧ୍ୟର
ଭେଦାଇ କହିବା ୟେହା ଗ୍ୟାନ ମନ ଛାଡ଼ି
ଭଣେ ବୀରସିଂଘ ଶୁଣ ନଛିନ୍ଦ୍ର ତିଆଡ଼ି ।⁠।୨୪।
ମାତା ପିତା ସଂଯୋଗରୁ ଦେହ ୟେ ହୋଇଲା
ମନ ଯେ ପବନ ମିଶି ଲୀଳା ଆରମ୍ଭିଲା
ମୃଧୁନି କଣ୍ଠ କପୋଳ ହସ୍ତ ପାଦ ଜଙ୍ଘ
ମିଛ ୟେହୁ ଗ୍ୟାନ ସବୁ କହେ ବୀରସିଂଘ । ⁠।୨୫।
ଜପନ୍ତି ଯେ ଲକ୍ଷେ ନାମ ୟେକାନ୍ତରେ ଥାଇ
ଯୋଗରେ ବସନ୍ତ କେହୁ ଅଷ୍ଟାଙ୍ଗରେ ଧ୍ୟାଇଂ