ପୃଷ୍ଠା:Sulakshana (A Samanta Sinhar, c. 1780).pdf/୨୪

ସୁଲକ୍ଷଣା । ୯ମ ଛାନ୍ଦ ଶୁଣ ଶୋକକାମୋଦୀ । ଶୁଣ ଏ ଅନ୍ତରେ କନ୍ୟା ଏକାନ୍ତରେ ଚରଇ କାନ୍ତିରେ ଛନ୍ଦ ମନେ । ସବୁ ଅହତରେ ମଣଇ ଶରେ ଏକ ଘେନେ । ସନ୍ଧ୍ୟା ସଙ୍ଗଭରେ । ସେ ନ ବସଇ ଶରୀର କାମରେ କରି ଅଭିଭରେ କଳା କରେ । ନିରନ୍ତରେ ଭାବ ବ୍ରୋ ଯୁଗରେ { ଉତ୍ତର ଶୋକ ସେଙ୍ଗ ଶୀର ସ୍ଵରେ ବୋଲେ କାମଣରେ ମୋ ସଂସାରେ ସରେ ଗୁଣମଣି । ସୂତ୍ତ ରରେ କଣି କ ଦୋଷରେ ବଡ଼ଭ ଦୃଶରେ ଦଶ ପୁଣି । ଶୋଭରର ହେ । ସ୍ୱଛି ଯାକୁ ସୁଧା ହ୍ରାସରେ ! ସେ ସ୍କୁର ଦୃଷ୍ଠରେ ଅଛି ଅବଶରେ କରୁଣା ବଣରେ ତାର ଖରେ । ସଚେଞ୍ଜ ବହୁତ ବୋଲର ବର ଜ୍ଵରମେ ଇହର ଅଳ୍ପ ଏହା l ସୁଭୃକ ନାହିଁ ଉ ମେ। ପ୍ରେମ-ବହର ଭୁବାର ବହଭ ନାଶ ଯାହା । ସୃଷ୍ଟି କରତା ହେ । ଶୋଭେ କୁ ଭୋଭେ ଏ ଅରହତ । ସତୁ ନ୍ଦା ହଜା ତାହାକୁ ଦହର ସୁଯଶ ନାହିଁ ଭ ଘେନ ସଉ । “ । .. ସକ୍ରମେ କ୍ଷୀରଭୁବସ୍କଲା ସ୍ଵରସ୍ଥ ହୁଅଇ କରଣ କହେ ପୁଣି । ସେ ଶୋ ମୂରଣ ଦିନା ମୁଁ ବରଭ ସୁନ୍ଦର ସେ । ସଂସାରେ କେ ହେବାରୁ ଧରଭ୍ ପରେ ଏ କାରଣ ହେବାର ଆରତ ଧୂଳ ମଣି । ସ୍ତ୍ରୀର ସେ ଦୁଃଖ ଭରଣ । ସୂଖଣ୍ଡବରର ହେକ୍ସ କ୍ଷଣ ? ୪ । ସଂସାର ଈର୍ଭରେ ମୋହ ସହଜରେ ଔରସରେ ନାଆଁ ଅନି । ହ କ ଦୂରରେ ବଲାଇ ଚତ୍ରେ ବନ୍ଧ 'ଅଭରରେ ହେଲି ଦାନ | ସାରସୁନ୍ଦର ହେ । ଶବ୍ଦଧ) କର ଛୁରି ଇଭରେ । ସୁରଜ ଦୂରରେ ଦୁଃଖ ସଭ୍ୟତରେ ପଡ଼ଲ କାଳରେ ସୃଷ୍ଟି ସରେ ।। [11 ଶରଧ] ମତରେ ହେଲେ ଯୁବଙ୍ଗରେ ବଳେ ଏ କ୍ଷିଣରେ ‘ରଜା- ବାର। ଶ୍ରୀବସ୍ତ୍ର କନ୍ଦରେ ଅଣି ଦୁଗରେ ହନ୍ତୁ 'ନୟରେ କହ