"ପୃଷ୍ଠା:Kathalahari (RN Das, 1927) opt.pdf/୧୦୩" ପୃଷ୍ଠାର ସଂସ୍କରଣଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରେ ତଫାତ
ଟିକେ Removing non book content |
|||
| ପୃଷ୍ଠାର ସ୍ଥିତି | ପୃଷ୍ଠାର ସ୍ଥିତି | ||
| - | + | ସଂଶୋଧନ | |
| ଶିରୋନାମା (noinclude): | ଶିରୋନାମା (noinclude): | ||
| ୧ କ ଧାଡ଼ି: | ୧ କ ଧାଡ଼ି: | ||
{{rh|୯୪|ଉତ୍କଳ କାହାଣୀ ସଂଗ୍ରହ ।||}} |
|||
| ପୃଷ୍ଠା ଲେଖା(ଯୋଡିବାକୁ ଥିବା) | ପୃଷ୍ଠା ଲେଖା(ଯୋଡିବାକୁ ଥିବା) | ||
| ୧ କ ଧାଡ଼ି: | ୧ କ ଧାଡ଼ି: | ||
ଚାଖୁଣିଆକୁ, ଚାଖିବୁଟି କାହା ଲାଖ୍ କନ୍ୟା । ଚାଖୁଣିଆ ଚାଖିଲା, କହିଲା ଛାମୁଙ୍କ ଲାଖ୍ । ରଜା ସେଉଠୁ ସେ ଅସୁରୁଣିକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଘରକୁ ଗଲେ, ବିଭାହେଲେ ରହିଲେ । ଅସୁରୁଣୀ ରଜାକୁ କହିଲା ମୁଁ ଯେଉଁ ଆମ୍ୱଗଛତଳେ ବସିଥିଲି, ତାକୁଆଣ ମୋ ଆଗରେ ଗଦାକର । ରଜା ଧୋବାକୁ ହୁକୁମ ଦେଲେ ଗଛକୁ କାଟିଆଣି ରାଣୀଙ୍କ ଆଗେ ଗଦାକରିବାକୁ । ଧୋବା ଗଲେ ଗଛକୁ ହାଣିଲେ । ସେ ରଜାପୁଅର ନା କଳାରାଜନ । ସେ ଗଛରେ ଥାଇ କହିଲା, ତୁ ଯେମନ୍ତ ସତ୍ୟଯୁଗର ଆମ୍ୱଗଛ ହୋଇଥିବୁ ଏହିକ୍ଷଣି କେଣ୍ତିଏ ବଉଳିବୁ, ଚଣା ଫୁଟିବ, ଆମ୍ୱହେବ, ପାଚିବ ମୁଁ ତହିଁରେ ପଶିବି, ସେ ଆମ୍ୱଟି ଏହି ବେଣ୍ଟପୋକରୀକି ଝଡ଼ିପଡ଼ିବ । ସତକୁସତ ସେହିଆ ହେଲା, କଳାରାଜନ ଆମ୍ୱ ଭିତରେ ପଶି ବେଣ୍ଟପୋଖରୀକି ଝଡ଼ି ପଡ଼ିଲା । ଧୋବାମାନେ ସେ ଗଛକୁ ହାଣିହୁଣି ରାଣୀଙ୍କ ଆଗେ ଜମା କରିଦେଇଗଲେ । ଅସୁରୂଣୀ ଖଣ୍ତକୁ ଖଣ୍ତ କାଠ କଡ଼ମଡ଼ କରି ଚୋବାଉଥାଏ, କହୁଥାଏ କାଠେଇଖିଆ ଏଥିରେତ ନାହିଁ ଏହିପରି କରି ଗଛକ କାଠ ଚୋବାଇଲା । ଯେଉଁ ଧୋବା କାଠକାଟିବାକୁ ଆସିଥିଲେ ସେ କହିଲେ ମଣିମା, ଗୋତିଏ କଥା କହିବାକୁ ଭୟ ଲାଗୁଚି, ଆମେ ଯେତେବେଳେ ସେ ଗଛକୁ ପକାଉଥିଲୁଁ ସେ ଗଛ ସେହିକ୍ଷଣି ବଉଳିଲା, ଚଣା ହେଲା, ଗୋଟିଏ ଆମ୍ୱହେଲା ପାଚିଲା, ସେ ପୋଖରୀରେ ଛିଡ଼ି ପଡ଼ିଲା । ଅସୁରୁଣୀ କହିଲା ସେଇଥିରେ ତ କାଠେଇଖିଆ ଗଲା ବାହାରି ଏଥିକି କୋଉଠୁ ଆସିବ ? ଗଲା ରଜାଙ୍କୁ କହିଲା, ଗଛମୂଳେ ସେ ଯେଉଁ ବେଣ୍ଟପୋଖରୀ ଅଛି ତହିଁରେ ଯେତକ ମାଛ କଇଁଛ ଗେଣ୍ତା ଅଛନ୍ତି ମୋ ପାଖକୁ ସବୁ ଆସିବ, ପଙ୍କ ଛଡ଼ା । କେଉଟ ଗଲେ ପୋଖରୀଟାର ପାଣି ବୁହାଇଲେ, ଯେତେ ମାଛ କଇଁଛ ଥିଲେ ସବୁ ଆଣି ଅସୁରୁଣୀକୁ ଦେଲେ, ଆଉ ବଡ଼ ମାଛ ଦୋଟି, ତାଙ୍କ ନା ରାଘବ ତିଳକ, ସେ ଦୋଟିକି ବଡ଼ରାଣୀଙ୍କ |
|||
ଉତ୍କଳ କାହାଣୀ ସଂଗ୍ରହ । ଖୁଣି ଅରୁ, ଋଷିବୁ କାହା ଇସ୍ କନ୍ୟା । ଋଖଣି ୬ ଶୃଖିଲ, କହଳ୍ପ ଗୁମୁଙ୍କ ଲିମ୍ । ରକା ସେଉ, ସେ ସ୍ତରୁ 5କୁ ସାଙ୍ଗରେ |
|||
ନେଇ ଘରକୁ ଚରେ, ବଙ୍କୁ ଦେଲେ ତହେଲେ । ଅସୁରୁଣ। ରଳାନ୍ତୁ କହଳ୍ପ ମୁଁ ଯେଉଁ ଅମ୍ବ, ଗଳ୍ପରଲେ ବସି ସa, ଚାଲୁଅ ମୋ ଆଗରେ ଗଦାକର । ରଜ cବାକୁ ହୃଲୁମ ଦେଲେ ଗଛକୁ କାନ୍ତ ଅsଣି ଋଣଙ୍କ ଅଙ୍ଗେ ଗଦାକରିବାକୁ । ୬)ବ। ଗଲେ ଭଛକୁ ହାଣିଲେ । ସେ କାପୁଅର କା କଳାଘଜକ । ସେ ଗଛରେ ଥାଇ କଲ, ଭୁ ଯେମନ୍ତ ସଭ୍ୟୟଗର ଥମ୍ଭ ଗଛ ହୋଇରୁ ଏହଂଶି କେଣ୍ଡି ଏ । ବଉରରୁ, ଚଣା ଫୁଦ, ଅମୃତ, Cତ ମୁଁ କହଁରେ ପଶିଶ, ସେ ୫ମ୍ଭ୫ ଏହ ବେଣ୍ଟପୋଖକ ଝଡ଼ପ@ବ ! ପୂଢ଼ଭୁବର ସେ ହେଲ, ଜୋସ୍କଜଳ ଅମ୍ ଭଛରେ ପଢି ଦେଣ୍ଟ ଖଟକ ଝ ପଡ଼ । ଦାମାନେ ସେ ଗଛକୁ ଦାଣିତୃଣ ଘଣୀଙ୍କ ଅଙ୍ଗେ କମା କରିଦେଇଇଲେ । ଅସୁରୁଣୀ ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କାଠି ମଡ କର |
|||
ବାଉଥାଏ, କହୁଥାଏ କାଠେଇ ଏ ଭ କା ଏହପର କଣ୍ଟ ଗଛକ କାଠ ବାଇସ୍ଥ ଯେଜ ବା କାଠକ8ବାକୁ ଅସିଲେ ସେ କଲେ ଗଣମୀ, ଟୋହୁଏ କଥା କହଡ଼ାରୁ ଭୟ ଲଗ୍ର, ଅନ୍ତେ ସେତେବେଳେ ସେ ଭଛକୁ ପକାନ୍ତୁ। |
|||
ସେ ଭଛି ସେକ୍ଷଣି ବଲ, ଚଣା ହେଇ, ଗୋ୫ଏ ଆମ୍ଭହେଳ୍ପ ପାଲ, ସେ ପାଖରେ ଛଡ଼ ପଡ଼ଲ । ଅସୁରୁଣୀ କହଲ ସେଇ - ଥରେ କଠେଇଖୁଅ ଭଲ ହାର ଏକ କୋଉଠୁ ଅସିବ ? ଗଳ୍ପ ରଜାଙ୍କୁ କଲି, ଇଛମ ଳେ ପେ ବେଣ୍ଟପୋଖସ୍ ଅଛୁ ଭର୍ଭ ରେ |
|||
ସେରକ ମାଛି କଇଁଛ ଗଣ୍ଡି ଅଛି ମୋପାଖ ରୁ ସବୁ ଅସିବ, ପଙ୍କ ଛଡ଼ା । କେଉ& ଗଲେ ଯେଖଗ୍iର ଖଣି ଦୁବାଇଲେ, ଯେରେ ମ ଛି କଇଁଛ aଲେ ସରୁ ଅଣି ଅସୁରୁଣକ ଦେଲେ, ଅଉ ବଡ଼ | ମାଛ ଦୋ5, ରାକ ନା ଘଘବ ଲେକ, ସେ ଦୋ ବ ବଡସ୍କଣାକୁ |
|||