20 . ବିଂଶ ବୋଲି
ବିଂଶ ବୋଲି
ଜଣାଇଲି ଯେତେ ତୁମ୍ଭ ପାଦଗତେ ବୋଇଲେ ମୋତେ ବୁଝିବା,
ମହିମା ମହିମା ବୋଲିବାକୁ ସ୍ୱାମୀ ଭଙ୍ଗୁଛ ମୋର ଗାରିମା ।
କିରସ୍ତାନ ବୋଲି ଦେଉଛନ୍ତି ଗାଳି ନିନ୍ଦା କରୁଛନ୍ତି ଲୋକ,
ଅଲେଖ ଅଲେଖ ବୋଲିବାକୁ ସ୍ୱାମୀ ଦେଉଛ ଦୁର୍ଦ୍ଦଣ୍ଡ ଦୁଃଖ ।
ବସନ ପରାଏ ଘୋଡ଼ାଇ କାଏ କଳଙ୍କ ପାପ ବକଳ,
ସତ୍ୟ ଧର୍ମ ସତ୍ୟ ଧର୍ମ ବୋଲିବାକୁ ନିନ୍ଦୁଅଛନ୍ତି ସକଳ ।
ଜଗତର ହିତେ ବାନ୍ଧିଲଇଁ ଗୀତେ ମୋ ମନକୁ କରି ସତ,
ଅବଧୂତ ଅବଧୂତ ବୋଲିବାରୁ ବୋଇଲେ ବାବନାଭୂତ ।
ମୁକତି ପସରା ଦିଗଦୀପାନ୍ତରା ବୋଲାଇଲେ ଭକ୍ତେ ନେଇ,
ଅଣାକାର ଅଣାକାର ବୋଲିବାକୁ ଅନାଇଁ ଦେଖିଲେ ନାହିଁ ।
ଅଜ୍ଞାନେ ବହୁତ ବୁଡ଼ିଅଛି ଚିତ୍ତ ଉଚ୍ଚପଦେ ଉତପାତ,
ନିଷ୍କାମ ନିଷ୍କାମ ବୋଲିବାକୁ ସ୍ୱାମୀ ନିଶେ ଦେଉଛନ୍ତି ହାତ ।
ନିଜ ନାମ ନିନ୍ଦି ମାରୁଛନ୍ତି ବାନ୍ଧି ହୋଇଲେଣି ଅପରାଧୀ,
ନିର୍ଗୁଣ ନିର୍ଗୁଣ ବୋଲିବାକୁ ସ୍ୱାମୀ ଗ୍ରାମରୁ ଦେଲେଣି ଖେଦି ।
ନେଉଛନ୍ତି ଜାତି ନାହିଁ ଜ୍ଞାନ ଗତି ଆପେ ପାଞ୍ଚୁଛନ୍ତି ବୁଦ୍ଧି,
ନିର୍ବେଦ ନିର୍ବେଦ ବୋଲିବାକୁ ସ୍ୱାମୀ ଲାଗି ବସୁଛନ୍ତି ବାଦୀ ।
ପୋଥି ଗାଇ ଧୋତି ହେଉଛନ୍ତି ନିତି ନ ପାଇ ଜ୍ଞାନର ଗତି,
ଏକ ବ୍ରହ୍ମ ଏକ ବ୍ରହ୍ମ ବୋଲିବାକୁ ମାୟା ଭ୍ରମ ବୋଲୁଛନ୍ତି ।
ଗୁରୁ ଆଜ୍ଞା ଘେନି ହୁଅ ବ୍ରହ୍ମଜ୍ଞାନୀ ନିବାରି କଳି ମିଥ୍ୟାକ,
ନାମ ଭଜ ନାମ ଭଜ ବୋଲିବାକୁ ଭାଙ୍ଗି ଯାଉଛନ୍ତି ଲୋକ ।
ସଂସାରସାଗରେ ଏ କଳିଯୁଗରେ ଧୁନି ସ୍ଥାପିଛନ୍ତି ଗୁରୁ,
ଧୁନି ଦେଖ ଧୁନି ଦେଖ ବୋଲିବାରୁ ଭାଙ୍ଗି ଯାଉଛନ୍ତି ଦୂରୁଁ ।
କି ଧର୍ମ ଏ ହେଲା ଜଣା ତ ନ ଗଲା କହ ଶୁଣିଥାଉ ବେଳେ,
ମହିମା ମହିମା ବୋଲିବାକୁ ସ୍ୱାମୀ ମହୁରା ବିଷ ମଣିଲେ ।
ମୂର୍ତ୍ତିବନ୍ତ ତେଜ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଭଜ କାହିଁ ତୋର ଗୁରୁ ଦେଖା,
ଅରୂପା ଅରୂପା ବୋଲିବାକୁ ବୋଲ ଆସି ରଖୁ ତୁମ୍ଭ ବାପା ।
ଖେଦ ଏ ସ୍ଥାନରୁ ରଖୁ ତାଙ୍କ ଗୁରୁ ସାତ ପାଞ୍ଚ ଏକ ମେଳେ,
ଅଜପା ଅଜପା ବୋଲିବାକୁ ସ୍ୱାମୀ ଅଛବ ଜାତି ବୋଇଲେ ।
କାହିଁ କାହିଁ ଥିଲେ ବାହାର ହୋଇଲେ ଯହୁଁ ନ ମିଳିଲା ଭାତ,
ଏକାଙ୍ଗ ଭଗତି ବୋଲିବାରୁ ବୋଲେ ଅଧମ ଏ ଅରକ୍ଷିତ ।
କରି ଠକପଣ ନେଉଛନ୍ତି ଦିନ ଘୋର ଯୁଗ କଳିକାଳେ,
କାରଣ କର୍ତ୍ତାକୁ ଲାଭ ବୋଳିବାରୁ କର୍ଣ୍ଣପିଚାଶୀ ବୋଇଲେ ।
ଶାସ୍ତ୍ରେ ବୁଝି ବସ ଏମନ୍ତ ଭବିଷ୍ୟ କେଉଁ ବେଦେ ଅଛି ଏହା,
ତାଙ୍କ ଗୁରୁ ଜାତି ପଠାଣ ଅଟନ୍ତି ବୋଇଲେ ଖପରାଖିଆ ।
ନ ଦିଅରେ ଠାବ ମୂଢ଼ ପାପୀଜୀବ ଦେଖିଲେ ଦୂରୁଁ ନିବାର,
ସମ ଦୀକ୍ଷା ସମ ଦୀକ୍ଷା ବୋଲିବାକୁ ବୋଇଲେ ଶ୍ୱାନ କୁକୁର ।
ଏ ବଚନ ଶୁଣି ମନେ ମନେ ଗୁଣି ବେନି ପାଦ ନ ଚଳଇ,
ଯହିଁ ଗଲେ ତହିଁ ଉଦଣ୍ଡ ଏ କଲେ ପ୍ରଚରିବୁ ଆମ୍ଭେ କାହିଁ ।
ଅଜ୍ଞାନୀକୁ ବିଷ ଭଗତଙ୍କୁ ରସ ସୁଜ୍ଞାନୀ ଜନଙ୍କୁ ଭେଦ,
ଭଣେ ଭୀମ କନ୍ଧ ସ୍ୱାମୀ ଶୂନ୍ୟଚାନ୍ଦ ଠିକ ଚାରିଶତ ପଦ ।