39 . ଊନଚତ୍ୱାରିଂଶତ ବୋଲି
ଊନଚତ୍ୱାରିଂଶତ୍ ବୋଲି
ଜଳ ପବନରେ ପିଣ୍ଡକୁ ଗଢ଼ିଛି ଦେହ ଅଟେ ଘୋର ବନ,
ପ୍ରକୃତି ଶରୀର ପ୍ରେମେ ବଳିଆର ଏହାର ବା କେତେ ଜ୍ଞାନ ।
ନରଦେହେ ମୋତେ ଜାତ କରି ପ୍ରଭୁ ରବିତଳେ ଅଛ ରଖି,
ଆସିବା ବେଳରେ କର କପାଳରେ ଯାହା ଦେଇଅଛ ଲେଖି ।
ସେହି କଥା ଏବେ ସମ୍ପତ୍ତି ବିପତ୍ତି ଅଛି ପରା ବେନି ମତ,
ମୁଁ କିସ ଜାଣଇ ପ୍ରଭୁ ସିନା ଜାଣ କେତେ ମିଛ କେତେ ସତ ।
ପ୍ରଭୁ ସାମରଥ ମୋର କି ଆୟତ୍ତ ସଂସାର-ସାଗରେ ଅଛି,
ବିପତ୍ତି ଲେଖାକୁ କି ଯୋଗ ଭାଷାକୁ ପ୍ରଭୁ ଯେବେ ଦେବ ପୋଛି ।
ତେବେ ସିନା ଏହୁ ପିଣ୍ଡେ ପ୍ରାଣ ଥିବ କର୍ତ୍ତାଙ୍କୁ ଭେଟିବା ଯାଏ,
ଏହି ଦେହେ ଯେବେ ଦର୍ଶନ ପାଇବି ତୁଟିବ ମନ ସଂଶୟେ ।
ଘଟ ଜଗିଅଛି ଘାଟ କରିବାକୁ ଘଟ ଯେବେ ଭାଙ୍ଗିଯିବ,
ପ୍ରଭୁଙ୍କ ଦର୍ଶନ କରିବାର ଯାଏ କି ପ୍ରକାରେ ପିଣ୍ଡଥିବ ।
ଏଥକୁ ଚାହିଁ ବିଚାର ମହାବାହୁ ଯେଉଁରୂପେ କ୍ଷମା ହୁଏ,
ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ପ୍ରଭୁ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷେ ତ ଜାଣ ଜନ୍ମ ମରଣର ନ୍ୟାୟେ ।
ଆଗତ ନିୟତ ଭୂତ ଭବିଷ୍ୟତ ପ୍ରଭୁ ସିନା ସବୁ ଜାଣ,
ଆଜ୍ଞା ହେଲେ ସିନା ଏ ପିଣ୍ଡ ରହିବ ଥୋଇଥିବ ଯେତେ ଦିନ ।
ଅକାଳ ବିପତ୍ତି ପକାଅ ନା କାଟି ସାମରଥ ଅଟ ପ୍ରଭୁ,
ନ ଜାଣିଲା ପ୍ରାଏ ବୋଲୁଅଛ ମତେ ଟିଆ ପରିଯନ୍ତେ ଥିବୁ ।
ଗୁରୁ କୃପା କଲେ ଏ ଦେହ ରହିବ ଅନ୍ୟରେ ନୁହଇ କିଛି,
ଚାରି ଯୁଗ ପଛେ ବହି ଯାଉଅଛି ଆଜ୍ଞା ମାତ୍ର ଏକା ଅଛି ।
ଆଜ୍ଞାରେ ଯେମନ୍ତ ଏ ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ହେଉଅଛି ଆଏ ବଏ,
କୃପା ନୟନରେ ଚାହିଁଥିବ ଯେବେ ଏ ପିଣ୍ଡ ନୋହିବ କ୍ଷୟେ ।
ଦୁର୍ଲ୍ଲଭ ଜନମ ମଣିଷ ଶରୀର ସଂସାରରେ କଲା ସାର,
କିପାଇଁ କାଳ ମରଣେ ପକାଉଛ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଅଣାକାର ।
ଗୁରୁଦେବ ସ୍ୱାମୀ ଅଲେଖ ମହିମା ନାମ ଯେବେ ନିରିଗୁଣ,
ଏ ଛାର ବିପତ୍ତି କେତେକ ମାତର ଆଜ୍ଞାରେ ହୋଇବ ଲୀନ ।
ବୁଦ୍ଧ ଅବତାର ସୁଜ୍ଞାନ ବିସ୍ତାର ସତ୍ୟେ ଅବଧୂତ ଯୋଗୀ,
କୋପ କରୁଣା ସମାନ ଯେବେ ଅଟେ ବଚନରେ ଯାଉ ଲିଭି ।
ସିଦ୍ଧ ବ୍ରହ୍ମବାଣୀ ସତ୍ୟାଦି ବଚନ ଚାରିଯୁଗେ ଯେବେ ଥିବ,
ପ୍ରଭୁ ଦୟା ହେଲେ ପାପ କାଳ ଶର ନିଷ୍କାମରେ ଛିଡ଼ିଯିବ ।
ଗୁରୁ ବଳବନ୍ତ ଗୁରୁ ସାମରଥ ଗୁରୁ ସିନା ପିତା ମାତା,
ଏ ପିଣ୍ଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଆୟ ବୟ ଯେତେ ଅଟ ହରତା କରତା ।
ଅଲେଖ ବିନୁ ମୁଁ କିଛି ନ ଜାଣଇ କା ଆଗେ କହିବି ଦୁଃଖ,
ଏ ମହୀ ମଣ୍ଡଳେ ମହାପ୍ରଭୁ ବିନୁ କେ ଖଞ୍ଜିବ ଭୋଗ ସୁଖ ।
ହାନି ଲାଭ କଥା ଯାହା ହେଉଅଛି ନ ଜାଣ କି ପ୍ରଭୁ ତହିଁ,
ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟୀମୀ ପ୍ରଭୁ ଭୃତ୍ୟର ଗୁହାରି ବୁଝିବ ଯେମନ୍ତେ ନାହିଁ ।
ଆତଙ୍ଗ-ଫେଡ଼ନ ଦୁଃଖୀ-ଜୀବ-ଧନ ନିରେଖ-ପରାଣୀ ବନ୍ଧୁ,
ଏ ମାୟା କୁହୁଡ଼ି ପ୍ରକାଶି ଦିହୁଡ଼ି ପାରି କର ଭବସିନ୍ଧୁ ।
ମୁରୁଛି ସବୁଙ୍କୁ ଅଲେଖ ପ୍ରଭୁଙ୍କୁ କରିଛି ବହୁତ ଆଶ,
ଏକ ବ୍ରହ୍ମପାଦେ ଦିବା ନିଶି ସେବି ଭଣେ ଭୀମ ଭକ୍ତଦାସ ।