ଚଉତିଶା ମଧୁଚକ୍ର/୬
କୃପାସାଗର କାମନା ଶୂନ୍ୟବାନା କଳିଯୁଗେ ଉଦେ ହୋଇ ।
କରତି କାଟୁଛି ହୃଦୟ ମୋହର କଳିକାଳ ଯୁଗ ଚାହିଁ ଯେ ।
କିମ୍ପା ଏତେ କଷଣ ।
କାହିଁ ରଖୁଅଛ ମୋତେ ଆପଣ ।
କୀର୍ତ୍ତି ରହିଲା ତିନି ଭୁବନ ।
କରିଅଛି କି କି ଦୋଷମାନ ଯେ । ୧ ।
ଖଣ୍ଟ ହସ୍ତେ ମୋତେ ଦଣ୍ଡ ଦିଆଉଛ ଖଟି ଥାଉଁ ଥାଉଁ ପାଦେ ।
ଖାଇବା ପିଇବା ଦୂର ହେଉଅଛି ଖଚୁଆଙ୍କ ପରମାଦେ ଯେ ।
କ୍ଷମା ସାଗର ବାନା ।
କ୍ଷଣେ ବୁଝାମଣା ହେଉ କିନା ।
ଖିନ୍ନ କଲାଣି ଚିନ୍ତା ବେଦନା ।
ଖେଳ କେବେ ନ ପଡ଼ିଲା ଚିହ୍ନା ଯେ । ୨।
ଗାଈ ପ୍ରାୟ ସର୍ବେ ଗର୍ଜି ମରୁଛନ୍ତି ଜ୍ଞାନକୁ ଗୋଚର ନାହିଁ ।
ଗରିବିତା ପଣେ ଘାରି ହେଉଛନ୍ତି ।
ଗାରିମା ପଣକୁ ବହି ଯେ ।
ଗତ ବାସନା ନାହିଁ ଗଦ ଗଦ ମନେ ଖଚ କହି ।
ଗଦାଗଦି ଦାଣ୍ଡବାଟେ ବହି ।
ଗଡ଼ି କୁଢ଼ ପ୍ରାଏ ଥିବେ ଚାହିଁ ।
ଗତି ମିଳିବ ତାହାଙ୍କୁ କାହିଁ ଯେ । ୩ ।
ଘୋଟି ଆସୁଅଛି ଧୂମ ପ୍ରାଏ କରି ଘୋର ମାୟା ଅନ୍ଧକାର।
ଘାରି ହେଉଅଛି ଦିବସ ରଜନୀ;
ଦିନ ନ ସରଇ ମୋର ଯେ ।
ଘନେ ବିଜୁଳି ପ୍ରାଏ ।
ଘରେ ଘରେ କଲେଣି ଅନ୍ୟାୟେ ।
ଘୁଞ୍ଚି ଯିବାକୁ ନାହିଁ ଉପାୟେ ।
ଘିଞ୍ଚି ଧରି ମାରିବେ ନିଶ୍ଚୟେ ଯେ । ୪ ।
ଅସରନ୍ତି ଦିନ କେଉଁରୂପେ ନେବି,
ଘୋର କଳିକାଳ ଯୁଗେ ।
ଆନନ୍ଦ ମନେ କେମନ୍ତେ ବିହରିବି ଅସୁର ମେଳଛ ସଙ୍ଗେ ଯେ ।
ଅନୁସରିଛି ଧ୍ୟାଇ ।
ଆଶା ପଦ୍ମପାଦେ ଚିତ୍ତ ଦେଇ ।
ଆତଙ୍ଗରେ ହେଉଛି ବିନୟୀ ।
ଏକ ପ୍ରଭୁ ବିନୁ ଅନ୍ୟ ନାହିଁ ଯେ । ୫ ।
ଚିଆଁଇଲା ଯହୁଁ ଚମକି ପଡ଼ୁଛି ଚର୍ମ ଦେହକୁ ଏ ନିନ୍ଦା ।
ଚାକରୀ କରିଛି ଚାରୁ ଚରଣରେ କେତେ ଦିବସକୁ ଫନ୍ଦା ଯେ ।
ଚେତା ନାହିଁ ମୋହର ।
ଚିତ୍ତୁ ଚୈତନ୍ୟ ବୁଡ଼ି ଅନ୍ଧାର ।
ଚିନ୍ତା ଦେହକୁ ହେଲାଣି ଭାର ।
ଚାଲି ଫୁଟିଲାଣି ମୋ ଶରୀର ଯେ । ୬ ।
ଛାଇତଳ ବୋଲି ଆଶ୍ରେ କରିଥିଲି ଛଳି ଦେଉଛ କିମ୍ପାଇ ।
ଛିଛିକାର କରି ଘଉଡ଼ିଲେ ମୋତେ ପାଶରୁ ମୁଁ ଯିବି କାହିଁ ଯେ ।
ଛେକି ଗଞ୍ଜି ମାରୁଛ ।
ଛାଡ଼ି ନିରାଶେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଉଛ ।
ଛପ୍ନାକୋଟି ଜୀବେ ପଡ଼ି ସଞ୍ଚ ।
ଛବି ଚାତୁରୀରେ ଭୁଲାଉଛ ଯେ । ୭ ।
ଯାଇ ନ ପାରଇ ଜ୍ୟୋତି ଲିଙ୍ଗ ପାଶ ଯୋଗେ ନାହିଁ ବୋଲିକରି ।
ଯୋଗୀ ବେଶ ଧରିଛନ୍ତି ମୋର ସ୍ୱାମୀ ଜଳିଯିବି ବୋଲି ଡରି ଯେ ।
ଯାର ସେବକ ଯେହୁ ।
ଜାଣି ଦୟା ନଥିବ କି ଆଉ ।
ଜନ ଜଗତ ଦୁଃଖ କେ ସହୁ ।
ଯତନରେ ପଡ଼ି ଦିଆଯାଉ ଯେ । ୮ ।
ଝାଡ଼ର ଭିତରେ ଝଞ୍ଜା ମାରୁଅଛି ଝାଉଁ ପବନର ଘାତେ ।
ଝଙ୍କାରି ମାରୁଛି ଝର ବହୁଅଛି ଝିମାଜ୍ୱର ବାତ ପିତ୍ତେ ଯେ।
ଝାଳ ବହୁଛି ଦେହ ।
ଝର ଝର ନୟନରୁ ଲୁହ ।
ଝଟତିରେ ବୁଝି ଆଜ୍ଞା ଦିଅ ।
ଝିମିଟକେ ପାରି କରି ନିଅ ଯେ । ୯।
ନିଷ୍ଟା କରାଉଛି ନିଷ୍କାମ ଯୋଗରେ ରଖି ନିର୍ବେଦ ଧର୍ମରେ ।
ନିସତ ଲାଗିଛି ମନରେ ମୋହର କହିଣ ନାମ ନାବରେ ଯେ ।
ନିନ୍ଦା ହେଲେ ଜଗତେ ।
ନାରାୟଣ କି ବୋଲିବେ ତୋତେ ।
ନାମ ବଖାଣ ହେବ କେମନ୍ତେ ।
ନାହିଁ ନ ନିଅ କୁକର୍ମ ପଥେ ଯେ । ୧୦ ।
ଟାକି ଟାକି ମୋର ଟାଣ ଭାଙ୍ଗିଗଲା ଟୋକା ବେଳୁ ଅନୁସରି ।
ଟିକେ ମାତ୍ର ଅଣ ବିଶ୍ୱାସ ବଚନ ଶୁଣିଲେ ହୃଦ ବିଦାରି ଯେ ।
ଟିଆ ହେଲାଣି କଣ୍ଟ ।
ଟେକି ବୀରବାନ ବେଗେ ଉଠ ।
ଟାହି କଲେଣି ମୂଢ଼ ପାପିଷ୍ଠ ।
ଟାପରାରେ ତାଙ୍କ ମନ ହୃଷ୍ଟ।
ଟେଳା ମାରି ଦେଉଛନ୍ତି ଦୁଷ୍ଟ ଯେ । ୧୧ ।
ଠାକୁର ବୋଲାଇ ଠକି ଯେବେ ଯିବ କି ବୁଦ୍ଧି କରିବି ମୁହିଁ ।
ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ଜଣାଣ କରୁଛି ଶ୍ରୀ ଛାମୁରେ ଠିଆ ହୋଇ ଯେ ।
ଠିକ ହେଲାଣି ଆସି ।
ଠାବ ଦିଅ ବେଗେ ଶୂନ୍ୟବାସୀ ।
ଠେଲ ସିନ୍ଧୁରେ ଯାଉଛି ଭାସି ।
ଠଣା କେତେ ଜଗିଥିବି ବସି ଯେ । ୧୨ ।
ଡାଏଣୀ ଡାଙ୍କେଶ୍ୱରୀଙ୍କ ମୁଖରୁ ଯେ ବଞ୍ଚିବ ସାର ସଞ୍ଜି ।
ଡାଳ ଧରି ନରେ ଆଣ୍ଟ କରୁଛନ୍ତି ଗରବ ମୁଁ ଦେବି ଗଞ୍ଜି ଯେ ।
ଡାକି କହୁଛି ଉଚ୍ଚେ ।
ଡକା ପଡ଼ିଯିବ ସ୍ୱର୍ଗ ମଞ୍ଚେ ।
ଡ଼ିଙ୍ଗୁରା ବାଜିବ ଆଗ ପଛେ ।
ଡ଼ରି ଉଦେ ହୋଇଛୁ କି ମିଛେ ଯେ । ୧୩ ।
ଢଗଢ଼ମାଳିଆ ଢମ ପଣ କରି ଢଉ ରଙ୍ଗ ଦେଖି ବାଇ ।
ଢିକି ଢିକି ମାଡ଼ ବସି ଗଲାବେଳେ ରଖିବ କେ ବାପ ଭାଇ ଯେ ।
ଢଳି ଯିବେ ସମସ୍ତେ ।
ଢ଼ାଙ୍କୁଣୀରୁ ଫିଟି କେତେ କେତେ ।
ଢ଼େଉ ମାଟି ମାଖୁଛନ୍ତି ଯେତେ ।
ଢ଼ୋଲ ପ୍ରାୟେ ଗଡ଼ୁଥିବେ ମର୍ତ୍ତ୍ୟେ ଯେ । ୧୪ ।
ଅଣାକାର ପ୍ରଭୁ ଅଣ ସାଧନାରେ ଉଦୟେ ହୋଇଲ ଆସି ।
ଅନୁକ୍ଷଣେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱ ଉଠାଉ ଅଛନ୍ତି କରୁଛନ୍ତି ପରିହାସି ଯେ ।
ଅଣ ଅକ୍ଷର ପଦ ।
ଆଣି ବର୍ଣ୍ଣି ନ ପାରିଲା ବେଦ ।
ଅଣ ଆକାରେ ରହିଲା ଭେଦ ।
ଅନ୍ତ ନ ପାଇଲା ଚାରି ବେଦ ଯେ । ୧୫ ।
ତରତର ହେଉଛନ୍ତି ପ୍ରାଣୀମାନେ ତପ କରିଛନ୍ତି କାହିଁ ।
ତନୁ ଖିନ୍ନ କରି ତିନି ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡରେ ଲୋଡ଼ି ନ ପାରିଲେ କେହି ଯେ ।
ତତ୍ତ୍ୱ କାହାର ଅଛି ।
ତ୍ରିଗୁଣରେ ଏ ଦେହ ଚଳୁଛି ।
ତପ୍ତ ଅନଳେ ଦହି ହେଉଛି ।
ତମ ରାଗେ ଚେତା ବୁଡ଼ାଉଛି ।
ତାକୁ ମନେ କେ ଭେଦି ପାରୁଛି ଯେ । ୧୬ ।
ଥରକୁ ଥର ଦେବକୂଟ ପଡ଼ୁଛି ଥୟେ ଥିବ ଯାର ମନ ।
ଥିତି ଦେବେ ନିଶ୍ଚେ ନୁହେ ମିଛ କଥା ଧରଣୀ ଆକାଶ ରାଣ ଯେ ।
ଥିବଟିଆକୁ ଯେହି ।
ଥରିଯିବ ନବଖଣ୍ଡ ମହୀ ।
ଥାବର ପରାଏ ଥିବେ ଚାହିଁ ।
ଥିତି ନ ମିଳିବ ଯିବେ କାହିଁ ଯେ । ୧୭ ।
ଦୁଃଖ କଲେ ସିନା ସୁଖ ଭୋଗ ଅଛି ଦୟାରୁ ଧରମ ଉଦେ ।
ଦରଦର ହେଲେ ଦରିଦ୍ର ହୁଅନ୍ତି କହିଅଛି ଚାରିବେଦେ ଯେ ।
ଦାଉ ସହିଲେ ଦେହ ।
ଦୟା ହେଲେ କ୍ଷୟ ଯିବ ମୋହ ।
ଦୂର ହୋଇ ଯିବ ମାୟା ବିହ୍ୱ ।
ଦରଶନ ପାଇବ ସେ ପୁଅ ଯେ । ୧୮ ।
ଧରମ ପଥକୁ ଆଶ୍ରିତ କରନ୍ତେ ଧରି ଧରି ନେଇ ଯିବେ ।
ଧ୍ୟାନ ଜ୍ଞାନ କିଛି ପଚାରିବେ ନାହିଁ ଧରି ମାରି ଦଣ୍ଡୁ ଦେବେ ଯେ ।
ଧ୍ୟାଇ ଥିଲେ ନାମକୁ ।
ଧରା ନ ଥିବ ଆଉ ଦିନକୁ ।
ଧର୍ମରକ୍ଷା କରିବ ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ ।
ଧ୍ୟାଇଥିବ ମୋ ପାଦ ପଦ୍ମକୁ ଯେ । ୧୯ ।
ନରଦେହ ବହି ନିଷ୍କାମ ଭାବକୁ ନେତ୍ରେ ଦେଖିବୁ ବୋଲନ୍ତି ।
ନାମ ବ୍ରହ୍ମ ବୋଲି ଯେବଣ ପଦାର୍ଥ ଧରି ସମ୍ଭାଳିଛି ପୃଥ୍ୱୀ ଯେ ।
ନିନ୍ଦା କରୁ ଅଛନ୍ତି ।
ନାଶ ଯିବେ ନ ପାରିବେ ଚେତି ।
ନୀଚ ବଚନ କହୁ ଅଛନ୍ତି ।
ନାବଥାଉଁ ବୁଡ଼ି ମରୁଛନ୍ତି ଯେ । ୨୦ ।
ପିଣ୍ଡକୁ ପଛକେ ପ୍ରାଣ ଗଚ୍ଛୁ ନାହିଁ ପରୀକ୍ଷା ଦିଅ ବୋଲନ୍ତି ।
ପୁଣ୍ୟକରି ବେଖି ନାହାନ୍ତିତ ତାଙ୍କ ବାପ ଅଜା ଅଣନାତି ଯେ ।
ପଥ ପାଇବେ କାହୁଁ।
ପ୍ରାଣ ଉଡ଼ିଯିବ ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ।
ପର ସ୍ତ୍ରୀରେ ଦୃଷ୍ଟି ଦେଉ ଦେଉ ।
ପାପଭାରା ଛେଦି ନାହିଁ କେହୁ ଯେ । ୨୧ ।
ଫୁଲା ପଣରେ ଫିସାଦ କରୁଛନ୍ତି ଫଳ ସୁରତିରେ ବାଇ ।
ଫିଟିଲାଣି ଆସି ଅଲେଖ ବୀର ବାନା କେହି ଚିହ୍ନିବାକୁ ନାହିଁ ଯେ ।
ଫାଳ ଫାଳ ତ୍ରିପୁର ।
ଫାନ୍ଦେ ପଡ଼ିବେ ସର୍ବେ ଏଥର ।
ଫାଶେ ବାନ୍ଧିବେ ଯମ ଡ଼ଗର ।
ଫିସାଦଦିରେ ଛନ୍ତି ଯେତେ ନର ଯେ । ୨୨ ।
ବଦଳି ପୁଣି ସତ୍ୟଯୁଗ ହୋଇବ ବଣା ହେଉଥିବ ସର୍ବେ ।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ସ୍ଥିତି ବସ୍ତି ହେଲା ବେଳକୁ ମେଳଛ କେହି ନ ଥିବେ ଯେ ।
ବାରି ନେବ ଭକତ ।
ବିବାଦରେ କରିବ ଅନର୍ଥ ।
ବୀର ବେଶେ ଭ୍ରମୁଛ ଜଗତ ।
ବାନା ତିନି ଭୁବନରେ ଖ୍ୟାତ ଯେ । ୨୩ ।
ଭାସିଯିବ ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ନବଖଣ୍ଡ ଭରଣା ହେଲାଣି ଯୁଗ ।
ଭୋଳା ହେଉଛନ୍ତି କଳିଯୁଗ ନର ଭାଙ୍ଗି ଦେବି ଗେଲେ ଗର୍ବ ଯେ ।
ଭାରା ଛେଦିବି ଏବେ ।
ଭାବି ସତ୍ୟ କରିଅଛି ପୂର୍ବେ ।
ଭାରି ଅସୁର ହେଲେଣି ଭବେ ।
ଭଣ୍ଡ ଲୋକେ ସର୍ବେ ନାଶ ଯିବେ।
ଭୟ କୁମ୍ଭୀନର୍କରେ ପଡ଼ିବେ ।
ଭଣେ ଭୀମ ଧ୍ୟାଇ ପାଦ ଯୁଗେ ଯେ । ୨୪ ।
ମହିମା ପ୍ରକାଶ ମର୍ତ୍ତ୍ୟ ମଣ୍ଡଳରେ ପ୍ରତକ୍ଷେ ହୋଇଛି ଉଦେ ।
ମନ ଜ୍ଞାନ ଧ୍ୟାନ ଭକ୍ତି ବୋଲିବାକୁ ନ ବୁଝିଲେ ଚାରି ବେଦ ଯେ ।
ମହୀ ଉଶ୍ୱାସ ହେବ ।
ମରିବାକୁ ହୋଇଲେଣି ଆଗ ।
ମନ୍ତ୍ର ଯନ୍ତ୍ର ସବୁ କାଟ ଯିବ ।
ମାଟି ଭିତରେ ପୋତା ହୋଇବ ।
ମହା ଅନର୍ଥ ଏଥେ ଉଠିବ ଯେ । ୨୫ ।
ଜାଣୁ ଜାଣୁ ସର୍ବେ ବଣା ହେଉଅଛ ଜାଗି ନ ପାରୁଛ ଦେହ ।
ଯୁତକାଳଗଣେ ପ୍ରବେଶ ହୋଇଲେ କେ ରକ୍ଷା କରିବ କୁହ ଯେ ଯୋଗ୍ନୀ ଖାଇବେ ନିଶ୍ଚେ ।
ଜଗି ବସିଛନ୍ତି ଆଗ ପଛେ ।
ଯାଇଁ ପଡ଼ିବ ନରକ ଖାଞ୍ଚେ ।
ଯମ ଗୁନ୍ଥିବ ଶିମୁଳି ବୃକ୍ଷେ ।
ଯୋନି ଜନ୍ମ ନ ରଖିବି ମଞ୍ଚେ ଯେ । ୨୬ ।
ରବି ରଗଡ଼ ଯେତେବେଳେ ପଡ଼ିବ ବଞ୍ଚିବେ ନାହିଁ ମନୁଷ୍ୟ ।
ଋଷିଗଣ ଆଦି ରହି ନ ପାରିବେ କଷ୍ଟ ପାଇବେ ମୋ ଦାସ ଯେ ।
ରଣ ଯୁଦ୍ଧ କରିବେ ।
ରାଜାମାନେ ଆଜ୍ଞା ଘେନି ଯିବେ।
ରସା ମେଦିନୀ ସୈନ୍ୟ ପୂରିବେ ।
ରହି ସିଂହ ରଡ଼ି ଦେଉଥିବେ ।
ରାଗେ ବୃକ୍ଷ ଉପାଡ଼ି ପିଟିବେ ଯେ।୨୭।
ଲିହି ପୋକ ପ୍ରାଏ ଲାଗିଛନ୍ତି ସର୍ବେ ଲଘୁ ଦେଉଛନ୍ତି ଯେତେ ।
ନାଗର ଲୋକ ମହୀରେ ନ ରଖିବି ଚାରିଧର୍ମ ରାଣ ମୋତେ ଯେ ।
ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଝଡ଼ିବେ ।
ଲୁହା ବାଡ଼ି ବାଜିଲେ ପଡ଼ିବେ ।
ଲାତ ବିଧାରେ ପିଞ୍ଜି ବୁଡ଼ିବେ ।
ଲୋଭ ମୋହେ ସର୍ବେ ନାଶ ଯିବେ।
ଲେଖା ପଢ଼ାରେ କେହି ନ ଥିବେ ଯେ । ୨୮ ।
ବାଦି କଲା ଲୋକ ବଂଶ ବୁଡ଼ିଜିବ ।
ବଞ୍ଚିବେ ନାହିଁ ଗୋଟିଏ ।
ବନବାସ ଘୋରେ ତପସ୍ୟା କରୁଛି ଶାପ ମୋ ପଡ଼ୁ କୋଟିଏ ଯେ ।
ବୁଡ଼ି ଯିବଟି କୁଳ ।
ବାସ ମନ୍ଦିରେ ହେବ ବିଫଳ ।
ବିଷ ହେବ ଭକ୍ଷିବାର ଫଳ ।
ବାତ ପିତ୍ତ ଦେହେ ହେବ କାଳ ।
ବଣାହୋଇ ଯିବ ବୁଦ୍ଧି ବଳ ଯେ । ୨୯ ।
ସରି ଗଲେଣି ଭକତକୁଳ ବୃନ୍ଦ ସରା ଖପରା ମୁଣ୍ଡାଇ ।
ସରି ଗଲାଣି ଏ ମହତ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ସର୍ବ ଘରେ ଖାଇ ଖାଇ ଯେ ।
ଶିର ଲୋଟି ଭୂମିରେ ।
ଶରଣ ମାଗି ଉଦେ ଅସ୍ତରେ ।
ଶିରୀ ଧର୍ମ ନାହିଁନା ସଂସାରେ ।
ସ୍ୱାମୀ ବୁଝାମଣା କର ବାରେ ଶେଷ ଜୀବନ ହେଲା ମାୟାରେ ଯେ । ୩୦ ।
ସକଳ କର୍ମ ଗୃହୀମାନେ ଛାଡ଼ିଲେ ଭଜିବାକୁ ରହି ସର୍ବେ ।
ସତ୍ୟ ଦେଖିବାକୁ ଆଶ୍ରେ କରିଥିଲେ ପରୀକ୍ଷା ନଦେଲେ କେବେ ଯେ ।
ସତ୍ୟ ନାହିଁ କାହାରି ।
ଶକତାରେ ପ୍ରଚାରି ନ ପାରି ।
ଶାସ୍ତି ଦଣ୍ଡରେ ଗଲେଣି ସରି ।
ଶତ୍ରୁ ମାରୁଛନ୍ତି ଧରି ଧରି ।
ସଦଗୁରୁ ବୁଝ ବେଗ ବେଗ କରି ଯେ । ୩୧ ।
ସିନ୍ଧୁ ସୋହତିରେ ଭାସିଗଲେ ସର୍ବେ
ସମ୍ଭାଳ ତୁମ୍ଭ ଭଗତ ସ୍ୱପନ ପରାଏ
ପଚାରୁଛ ମୋତେ କଷଣ ହେବ ଜଗତ ଯେ ।
ସବୁ ଜାଣୁଛ ଆପେ ।
ସଦଭକ୍ତଙ୍କୁ ମାରୁଛ ଖାଞ୍ଚେ ।
ଶୋଧି ପଚାରୁଛ ବାଦି କଳ୍ପେ ।
ସର୍ବ ଭୂତେ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ରୂପେ ।
ସଦା ବିରାଜୁଛ ଆପ ସୁଖେ ଯେ । ୩୨ ।
ହବ ହବ ବୋଲି ହାକ କରୁଅଛ ଭକତ ମୁଖେ ପ୍ରକାଶି ।
ହେଲା ନାହିଁ ଯୁଗ ବହି ଯାଉ ଅଛି ଅବନା ମଣ୍ଡଳବାସୀ ଯେ ।
ହାସ୍ୟ କରୁଅଛନ୍ତି ।
ହଟା ଦେବେ ନବଖଣ୍ଡ ପୃଥ୍ୱୀ ।
ହକ ନ୍ୟାୟକୁ ଦେଲେଣି ପୋତି ।
ବ୍ରହ୍ମ ମହିମାକୁ ନ ଜାଣନ୍ତି ।
ହତ ହୋଇଯିବେ ମନ୍ଦମତି ଯେ । ୩୩ ।
କ୍ଷମା ସିନ୍ଧୁ ପାଦେ ଭଜି ଭଜି ଆମ୍ଭେ ଖାର ପାଉଁଶ ଆସନ ।
ବୃକ୍ଷ ବକଳ ପାଟ ଲୁଗା କରିଣ ତେଜିଲୁ ଝିନ ବସନ ଯେ ।
ସତ୍ୟ ହେଉ ଜଗତ । କ୍ଷଣେ ସମ୍ଭାଳ ତୁମ୍ଭ ଭକତ ।
କ୍ଷମେ ଭଣେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ।
ଗୁରୁପାଦେ କରି ପ୍ରଣମିତ ।
କ୍ଷମାକର ସ୍ୱାମୀ ଦୋଷ କୃତ ଯେ । ୩୪ ।