ଚଉତିଶା ମଧୁଚକ୍ର/୫
କରାଇ କାମନା କର୍ମ ବିଚିତ୍ର ।
କରଚାଳିଦେଇ ଯନ୍ତ୍ରରେ ସୂତ୍ର ।
କାନ୍ଦି କାକୁସ୍ତରେ ବଞ୍ଚିବି କାହିଁ ।
କରଯୋଡ଼ି ଶ୍ରୀଛାମୁରେ ଜଣାଇ ସେ,
କରିଅଛି ଅପରାଧ ଯେ;
କରତା ଜ୍ଞାନ ଖଡ଼ଗରେ ଛେଦିବେ କାଳ କୁଟ ପରମାଦ ଯେ । ୧ ।
ଖଳ ବୁଦ୍ଧି ମୋର ସ୍ୱଭାବେ ମନ୍ଦ ।
ଖଣ୍ଟ ଦୁରୁଜନ ପରାୟ ଛନ୍ଦ ।
ଖିଳ ବୁଦ୍ଧି ମୋର ହୃଦରେ ପଶି ।
ଖଣ୍ଡୁଅଛି ଆତ୍ମାଜ୍ଞାନକୁ ନାଶି ସେ ।
କ୍ଷମାସାଗର ଗୋସାଇଁ ଯେ ।
ଖାଲେ ପଡ଼ିଛି ଖଣ୍ଡିକି ଝିଙ୍କି ନେବ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଦୟାବହି ଯେ । ୨ ।
ଗରବିତା ପଣେ ଗାରିମା ବହି ।
ଗତ ଆଗତକୁ ବିଚାର ନାହିଁ ।
ଗରବ ଗଞ୍ଜନ ବାନା ତୁମ୍ଭର ଜ୍ଞାନ ଗତି ମୁକ୍ତି ରଖି ଭଣ୍ଡାର ସେ,
ଗଡ଼ି ଯାଉଅଛି ମୁହିଁ ଯେ ।
ଗୁରୁଦେବ ସ୍ୱାମୀ ଉଦ୍ଧାର କରିବେ ଜ୍ଞାନ ଚିତ୍ତେ ଦୟା ବହି ଯେ । ୩ ।
ଘନ ପ୍ରାୟ ମନ ଚଞ୍ଚଳ ଚିତ୍ତ ।
ଘାଣ୍ଟି ହୋଇ ମୋହ ମାୟାରେ ରତା ଘୋର ଅନ୍ଧାର ରଜନୀ ପାହାନ୍ତି ।
ଘାଣ୍ଟୁଅଛି କାମ କଲା ପ୍ରକୃତି ସେ;
ଘାଟରେ ବସିଛି ନିତି ସେ,
ଘାଟ ଭବସିନ୍ଧୁ ଉଦ୍ଧାର କରିବେ ଘଟଯୁଗ ପ୍ରାଣପତି ଯେ । ୪ ।
ଅନୁକ୍ଷଣେ ଆଶା ବଢ଼ାଇ ହିତ।
ଆନନ୍ଦ ମନେ ଗଦଗଦ ଚିତ୍ତ ।
ଅନନ୍ତପୁରୁଷ କରୁଣା ସାଇଁ ।
ଅଙ୍ଗୀକାର କରି ନେବ ବଞ୍ଚାଇ ସେ,
ଅନାଥା ନ କର ହରି ଯେ ।
ଆଶ୍ରିତ କରିଛି ପଦ୍ମ ପାଦତଳେ ନଦେବ ମୋତେ ପାଶୋରି ଯେ । ୫ ।
ଚର୍ମ ଦେହ ରୁଧିର ଯେ ମାଂସ ।
ଚକ୍ରପ୍ରାୟେ ଭ୍ରମୁଅଛି ଆକାଶ ।
ଗୁରୁ ଚରଣରେ ନଦେଇ ଚିତ୍ତ ।
ଚର୍ମକୁ ଅଛି ଆତ୍ମା ପଞ୍ଚଭୂତ ସେ,
ଚାହିଁଥିବ ନିରନ୍ତରେ ଯେ ।
ଚାଲିଆସି ମୋତେ ରକ୍ଷା କରି ନେବ,
ଅଭୟ ବାନା ପଞ୍ଜରେ ଯେ । ୬ ।
ଛନ୍ଦିଛି ସଂସାର ମାୟା କଳାପ ।
ଛଡ଼ରସେ ଭୁଞ୍ଜି ଅମୃତ ପାକ,
ଛାତିଡ଼େରି ବିଜେ କରିଛ ମଞ୍ଚେ ।
ଛାମୁ ଆଜ୍ଞା ଡାକ ପଡ଼ୁଛି ଉଚ୍ଚେ ସେ,
ଛଡ଼ବେଦ ପରେ ବାସ ଯେ;
ଛତ୍ର ଟେକି ମୋତେ ଛାଇଖଣ୍ଡେ ଦେବ କ୍ଷମାକରି ସର୍ବ ଦୋଷ ଯେ । ୭ ।
ଜଡ଼ାଇଛ ଯୁକ୍ତେ ଜନନୀ ଜଠେ,
ଜାଣି ପକାଇଛ ଜଗତ୍ର ନଟେ ।
ଜଣାନାହିଁ ମୋତେ ଜଗତ ରୀତି ।
ଯୁଗ କଳିକାଳ ବଡ଼ ଉତ୍ପତ୍ତି ସେ,
ଜନ୍ମାନ୍ତରୁ ମହାପାପୀ ଯେ ।
ଜଞ୍ଜାଳ ଜାଲରେ ପାରି କରି ନେବ,
ଠୁଳଶୂନ୍ୟ ବ୍ରହ୍ମରୂପୀ ଯେ । ୮ ।
ଝଞ୍ଜକା ଝଗଡ଼େ ପଡ଼ିଛି ମୁହିଁ ।
ଝାଡ଼ ଭିତରେ ପଥ ବଣା ହୋଇ ।
ଝଟକ ବିଜୁଳି କୁହୁଡ଼ି ମାୟା ।
ଝାଁକି ପକାଉଛି ବେଢ଼ାଇ କାୟା ସେ,
ଝଡ଼ିପଡ଼ୁଛି ମେଦିନୀ ଯେ ।
ଝିମଟକେ ମୋତେ ସାହା ହୋଇଥିବ,
ଝାଳି ନାମ ଶବ୍ଦ ଧ୍ୱନି ଯେ । ୯ ।
ନିଶି ଦିବସରେ ନିଷ୍କାମ ଦ୍ୱାର ।
ନାମବ୍ରହ୍ମେ ଚିତ୍ତ ନାହିଁନା ମୋର ।
ନାଶ କପଟ କୁଟିଳ ହୃଦୟ ।
ନାହିଁ ମୋର ଆଗପଛକୁ ଭୟ ସେ,
ନିରାଶ ନକର ସ୍ୱାମୀ ଯେ ।
ନିରନ୍ତରେ ମୋତେ ସାହା ହେଉଥିବ,
ନାରାୟଣ ଅନ୍ତର୍ଯ୍ୟାମୀ ଯେ । ୧୦ ।
ଟାକି ନ ପାରୁଛି ଟିଆ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତେ ।
ଟଳମଳ ହେଉଛି ଅବିରତେ ।
ଟିକେ ହୋଇ ଟାଣ ନାହିଁନା ମୋର ।
ଟେଳାପ୍ରାୟ ପଡ଼ି ବିଲ ଭିତର ସେ,
ଟାଳି ମୋତେ ନ ଫିଙ୍ଗିବ ଯେ ।
ଟାଣେ ଡାକୁଅଛି ଗୁରୁଦେବ ସ୍ୱାମୀ,
ଟିକେ ମାତ୍ର ଦୟାଥିବ ଯେ । ୧୧ ।
ଠିକଣା ନାହିଁ ମୁଁ ଠକ ପୁରୁଷ।
ଠିଆହେଲେ ହାଇ ମାଡ଼େ ଅଳସ ।
ଠାରି କହୁଅଛି ସେ ଭୀମଭୋଇ ।
ଠସ ବଚନ ବହୁତ ଜାଣଇ ସେ,
ଠାକୁର ମୋହର ସତ ଯେ ।
ଠାବ କରିଛନ୍ତି ଅବନା ମନ୍ଦିରେ,
ଅଣାକାର ଅବଧୂତ ଯେ । ୧୨ ।
ଡାଳ ଧରିଅଛି ମୂଳକୁ ଛାଡ଼ି ।
ଡୋଳା ଗୋଚରେ ବିଷୟାରେ ପଡ଼ି ।
ଡକାଇତ ହୀନ ବୁଦ୍ଧି ମୋହର ।
ଡାକରା ବିଷ କରୁଛି ଆହାର ସେ,
ଡାକୁଅଛି ବିକଳରେ ଯେ ।
ଡେରି ବୀରବାନା ସମ୍ଭାଳି ଭୃତ୍ୟଙ୍କୁ
ନେଇ ବସାଇବ କୋଳେ ଯେ । ୧୩ ।
ଢଗଢ଼ମାଳିଆ ପରାୟ ହୋଇ ।
ଢାଉରଙ୍ଗ ଦେଖି ହେଉଛି ବାଇ ।
ଢୋକୁଅଛି ନାଗ ଗରଳ ବିଷ,
ଢାଳେହେଁ କାହାକୁ ଦେବଇଁ ଦୋଷ ସେ,
ଢଳିପଡ଼ୁଅଛି ପଥେ ଯେ ।
ଢାଙ୍କୁଣି ଭିତରୁ ବାଛି ଘେନିଯିବ ।୧୪।
ମୁରୁଛି ନ ଦେଇ ମୋତେ ଯେ ।
ଅନୁକ୍ଷଣେ ମୋହ ମାୟାରେ ବନ୍ଦୀ ।
ଅଣାୟତେ ଦିବା ନିଶିରେ ଛନ୍ଦୀ ।
ଅନନ୍ତ ପୁରୁଷ ମହିମା ଯେହୁ ।
ଅନ୍ତର୍ଗତେ ଭାବି ନୁହଇ ସେହୁ ସେ,
ଅଣାକାର ବ୍ରହ୍ମରାଶି ଯେ ।
ଅଣହେଳା ଦେଖି ଅନନ୍ତ ପୁରୁଷ
ଫିଟାଇବେ ମୋତେ ଆସି ଯେ । ୧୫ ।
ତରିବା ପଥକୁ ଶ୍ରୋତା ନ କରି ।
ତରସ୍ତ ହେଉଅଛି ଭବବାରି ।
ତ୍ରିଗୁଣର ମାୟା ନୁହଇ କାଟି ।
ତିନି ତିନିପୁର ପଡ଼ିଛି ଗଣ୍ଠି ସେ,
ତ୍ରୈଲୋକ୍ୟର ଚିନ୍ତାମଣି ଯେ ।
ତପତକୁଣ୍ଡରୁ ତାରିନେବ ଗୁରୁ ଛପନକୋଟି ଜୀବେ
ଗଣି ଯେ ଥୟ ହୋଇ ରହୁ ନାହିଁ ମୋ ମନ, ।୧୬।
ଥୟ ହେଉ ନାହିଁ ଏ ପଞ୍ଚ ପ୍ରାଣ ।
ଥଳରେ ପଡ଼ି ଭାସୁଅଛି ମୁହିଁ ।
ଥାନ ଦେଖାଇ କହିବ ଚିହ୍ନାଇ ସେ ।
ଧରୁଅଛି ପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣ ଯେ ।
ଥିବେ ଯେବେ ମୋର ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କରତା
ନେବେ କରି ପରିତ୍ରାଣ ଯେ।୧୭ ।
ଦୂର ହେଉଅଛି ସେବା ଭକତି ।
ଦର୍ଶନେ ପ୍ରସନ୍ନ ନୋହୁଛି ମତି ।
ଦଉଡ଼ି ପରାୟେ କୁହୁଡ଼ି ମାୟା ।
ଦଗାଦାର କରି ବେତାଇ କାୟା ସେ,
ଦଇବ କରତା ପ୍ରଭୁ ଯେ,
ଦୂରୁ ଦଶ ଦଣ୍ଡ କରି ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ,
ନିବାର କରିବ ସବୁ ଯେ । ୧୮ ।
ଧରି ନ ପାରୁଛି ଧଉର୍ଯ୍ୟପଣେ,
ଧାଇଁ ନାଶ ଯାଉଛି ଏଣେ ତେଣେ,
ଧରାଧରି ହୋଇ ପାଉଛି ଲଘୁ ଧାରଣା ଧିଆନ ବୁଡ଼ାଇ ସବୁ ସେ,
ଧନ୍ୟ ଯେବେ ବ୍ରହ୍ମରୂପ ଯେ;
ଧରି ମାରି ମୋତେ ଧର୍ମପଥ ଦେବ,
ଛିଡ଼ାଇ ସକଳ ପାପ ସେ । ୧୯।
ନୟନେ ବିଷୟା ରହିଛି ଛନ୍ଦି,
ନିଶିଦିବସେ ଅନୁଷଣେ ବନ୍ଦୀ,
ନବୀନ ବୟସ ନିହାଇ ଯାଇ,
ନିଶମୋଡ଼ି କଥା ନୁହଇ କହି ସେ ନିସଖା ଜୀବନ ମୋର ଯେ ନାଶିଲା ଜନଙ୍କୁ
ନାବରେ ବସାଇ ନେବ ନ କରି ଅନ୍ତର ଯେ । ୨୦ ।
ପାପପିଣ୍ଡ ପ୍ରାଣ ବହିଛି ମୁହିଁ,
ପର ପ୍ରୀତିରେ ଅନୁଷଣେ ଥାଇଁ,
ପାମର ଅଜ୍ଞାନ ଦୁର୍ବୁଦ୍ଧ ମନ,
ପ୍ରକାଶୁଛି ମେଘେ ଯେସନେ ଘନ ସେ;
ପରମ ପୁରୁଷ ଗୁରୁ ଯେ,
ପରଚେ କରାଇ ପରିତ୍ରାଣ ପଥେ,
ପାରିକରିବ ସଂସାରୁ ଯେ । ୨୧ ।
ଫୁଲ ଦେଖି ଫଳ ଶ୍ରୁତିରେ ମାତି,
ଫାନ୍ଦଫାଶେ ପଡ଼ି ରହିଛି ନିତି,
ଫୁଲାଫଣେ କହି ନୁହଇ କଥା,
ଫୁଟୁଅଛି ଦେହେଁ ନ ରହେ ଚେତା ସେ,
ଫରୁଆ ଭିତରେ ପଡ଼ିଯେ ।
ଫୁଲଫେଇ ମୁଦଫେଡ଼ି ମୋତେ ନେବ କଞ୍ଚି କୋଲପରେ ମୋଡ଼ି ଯେ । ୨୨ ।
ବାତୁଳ ପରାୟ ହେଉଛି ମନ,
ବୁଦ୍ଧି ବିବେକ ମୋ ଅଟଇ ସାନ,
ବିରାଜ କରିଅଛ ପରା ମଞ୍ଚେ ।
ବଣା ହୋଇ କରି ବୁଲିଛି ମିଛେ ସେ,
ବାରଣ କରିବ ନାହିଁ ଯେ ।
ବସାଘରୁ ମୋତେ ଗୁରୁଦେବ ସ୍ୱାମୀ,
ବାରେକ ନେବ ବଞ୍ଚଇ ଯେ । ୨୩ ।
ଭାବେ ଗଦଗଦ ସେ ଭୀମ ଭୋଇ,
ଭବ ସାଗରେ ଭାସୁଅଛି ମୁହିଁ,
ଭାରା ଉଶ୍ୱାସିବେ ଶ୍ରୀଗୁରୁଦେବ ଭାସିଲା ଜନକୁ ବସାଇ ନାବ ସେ,
ଭରସା କରିଛି ଭାରି ଯେ,
ଭାରତ ମଣ୍ଡଳୁ ବଞ୍ଚାଇ ରଖିବେ ଭାବଗ୍ରାହୀ,
ଦୟାକରି ଯେ ।୨୪ ।
ମନ ଛନ ଛନ ଚଞ୍ଚଳ ଚିତ୍ତ,
ମୋହନୀ ମାୟା ମଦରେ ମୋହିତ,
ମାତ୍ରକ ସମ୍ଭାଳି ନୁହଇ କଥା ।
ମତ ପ୍ରେମଭୋଳେ ବୁଡ଼ାଇ ଚେତା ସେ,
ମହିମା ମୋର ସାମଥ ଯେ,
ମୂର୍ଚ୍ଛିତ କରାଇ ମିଛ ପସରାରୁ ରଖିବେ,
ପ୍ରାଣ ମହତ ଯେ । ୨୫ ।
ଜାଣି ଜଗି ନ ପାରୁଛି ଆଗକୁ,
ଜାତ କରିଅଛ କଳିଯୁଗକୁ,
ଯୋନିରେ ଜନମ ହୋଇଛି ପିଣ୍ଡ,
ଯାଣୁଛ ଯମ ନିଶ୍ଚେ ଦେବ ଦଣ୍ଡ ସେ,
ଜଗତ ଜୀବନ ଧନ୍ୟ ଯେ,
ଜାଣି ବୁଝି ମୋତେ ରକ୍ଷାକରି ଯିବ,
ଉଦେ କରି ଧର୍ମପୁଣ୍ୟ ଯେ । ୨୬ ।
ରସରେ ବିଷୟା ମନେ ବାଞ୍ଛିତ,
ନାମବ୍ରହ୍ମେ ମୋର ନ ଥାଇ ଚିତ୍ତ,
ରାଗ ଅହଂକାର ହୃଦରେ ଘେନି,
ରହି ନ ପାରୁଛି ଆଜ୍ଞାକୁ ମାନି ସେ,
ରସାନ୍ତଳେ ଅଛି ପଡ଼ି ଯେ ।
ରଉରବ ନର୍କରୁ ତାରି ନେବ ଗୁରୁ ନାହିଁ ଯିବ ମୋତେ ଛାଡ଼ି ଯେ ।୨୭।
ଲୋଭ ମୋହରେ ନିରନ୍ତରେ ପଡ଼ି,
ଲାଳସେ ବିଷୟା ନ ପାରେ ଛାଡ଼ି,
ଲୋଭ ନିମନ୍ତରେ ଉଠୁଛି ନିନ୍ଦା,
ଲଙ୍ଘୁ ଭିତରେ କରିଅଛି ଫନ୍ଦା ସେ,
ଲାଗି ରହିଅଛି ମାୟା ଯେ ।
ଲକ୍ଷଣବନ୍ତ ପୁରୁଷ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ସ୍ୱାମୀ,
କରିଥିବ ଦୟା ଯେ । ୨୮ ।
ବଣା କରୁଅଛି ବାରାଧି ନଦୀ ।
ବିଷୟାଦ୍ୱନ୍ଦେ ଅହର୍ନିଶି ବନ୍ଦୀ ।
ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ କରତା ବିଜେ ଆପଣ ।
ବିର ବିଧୁବାନା ଉଡ଼ୁଛି ଶୂନ୍ୟ ସେ,
ବୈଷ୍ଣବ ମୂରତି ରୂପ ଯେ ।
ବିଧିମତେ ନେଇ ବାହୁତଳେ ଥୋଇ;
ନ କରିବ ଗାଳି କୋପ ଯେ । ୨୯ ।
ଶ୍ରୋତା ନାହିଁ ପ୍ରଭୁ ପାଦ ତଳରେ ।
ଶ୍ରମ କରୁଅଛି ଶ୍ରୁତି ଫଳରେ ।
ସାରବ୍ରହ୍ମ ପାଦ ଗୋଚର ନାହିଁ ।
ଶିରକୁ ଲୁଚାଇ ବଞ୍ଚିବି କାହିଁ ସେ ।
ଶକତି ନାହିଁନା ଦେଖ ଯେ ।
ସଂସାର ସାଗରୁ ତାରି ନେବ ଗୁରୁ ।
ଶାନ୍ତିରେ କରି ବିବେକ ଯେ । ୩୦ ।
ସତ ଶାନ୍ତି ଦୟା କ୍ଷମା ନ ପାଳି ।
ସଂସାର ଭିତରେ ମରୁଛି ଭାଳି ।
ସବୁ ପାତକ କରିଅଛି ମୁହିଁ ।
ସଧୀରେ ସୁନ୍ଦର ରୂପକୁ ଚାହିଁ ସେ,
ସରିଲାଣି ସର୍ବ ଆସି ଯେ ।
ସର୍ବ କଥା ମୋର କରତା ବୁଝିବେ,
ସ୍ୱର୍ଗ ବଇକୁଣ୍ଠବାସୀ ଯେ । ୩୧ ।
ସଙ୍ଗ ସାଥିଜନ ମେଳରେ ପଡ଼ି।
ସିଦ୍ଧାନ୍ତ ବଚନ ଦେଉଛି ଛାଡ଼ି ।
ସକଳ ବିଷୟା ଲାଗିଛି ମୋତେ ।
ଶୂନ୍ୟବାସୀ ପ୍ରଭୁ ଜାଣନ୍ତି କେତେ ସେ,
ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣା ନାହିଁ ଯେ ।
ସତ୍ୟ ସତ୍ୟ ବାଣୀ କର୍ଣ୍ଣେ ଥାଅ ଶୁଣି;
ପାପ ପଙ୍କେ ଅଛି ମୁହିଁ ଯେ । ୩୨ ।
ହେଉଅଛି ହାନି ଲାଭରେ ବାଇ।
ହେତୁ ହିତଜ୍ଞାନ ଚେତା ବୁଡ଼ାଇ ।
ହତ୍ୟାରେ ମରୁଛି ହସ୍ତ ଲଗାଇ ।
ହେଉଅଛି ପାପ କେ ପାରେ କହି ସେ,
ହର ହର ପାପରାଶି ଯେ ।
ହରେକ କଥାରୁ ତାରି ନେବ ଗୁରୁ ଫିଟାଇଣ କାଳଫାଶୀ ଯେ । ୩୩ ।
କ୍ଷତିମଣ୍ଡଳରେ ରଖିଛ କଥା ।
ଖଣ୍ଡୁଅଛ ଭକ୍ତଙ୍କ ମନବ୍ୟଥା ।
ଖେଳ ହେବାଯାଏ ନୋହୁ ମରଣ ।
କ୍ଷମା ସାଗରଙ୍କ ପାଦେ ଶରଣ ସେ;
ଭଣେ ଭୀମ ଅରକ୍ଷିତ ଯେ।
କ୍ଷମା ନୋହିବାରୁ ପୋଡ଼ୁଅଛି ମୋର,
ଜୀବଆତ୍ମା ପଞ୍ଚଭୂତ ଯେ । ୩୪ ।