ମଥୁରା ମଙ୍ଗଳ/ମନ୍ତ୍ରୀ ମେଳାଣି ଅନ୍ତେ କଂସାସୁର

ଦ୍ୱାଦଶ ଛାନ୍ଦ

ରାଗ କଲ୍ୟାଣ-ଅବକାଶ ବତ୍ତେ

କଂସର ମନ୍ତ୍ରଣା


ମନ୍ତ୍ରୀ ମେଲାଣି ଅନ୍ତେ କଂସାସୁର । ଅସୁରଙ୍କୁ ରାଇ କରେ ବିଚାର ।

ବୋଲଇ ଶୁଣ ହେ ବଳିଷ୍ଠମାନେ । ନନ୍ଦନନ୍ଦନ ଆସି ମଧୁବନେ ।

ସେହିଟି ପୁତନାକୁ ମାଇଲେ । କାଳିନ୍ଦୀହ୍ରଦେ କାଳିକି ଦଳିଲେ ।

ଶକଟ ତୃଣ ବକ କଲେ ହତ । ବତ୍ସା ବ୍ୟୋମ ଷଣ୍ଢ କେଶୀ ସ‌ହିତ ।

ଏହିରୂପେ ଯେତେ ଦନୁଜ ଗଲେ । ତାହାଙ୍କୁ ମାରି ଗୋପ‌ପୁରେ ଥିଲେ ।

ଏବେ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଆଣିଲି ଧରି । ତାଙ୍କୁ କେମନ୍ତେ ପକାଇବା ମାରି ।

ସାନ ନୁହ‌ନ୍ତି ସେ ବେନି ସୋଦର । ଇନ୍ଦ୍ର ଜିଣିଲେ ତୋଳି ଗିରିବର ।

ଧେନୁକ ବୀର କେଡ଼େ ବଳିଆର । ତାକୁ ମାଇଲା ଭାଇ ହଳଧର ।

ଏଣୁ ମୁଁ ଭୟ କରଇ ମନେ । ଭୋ ବୀରେ କ‌ ମାରିବା କେସନେ ।

ଏହା ଶୁଣି ଦୁଷ୍ଟମାନେ ବୋଲନ୍ତି । ଭୟ ନ କର ଆହେ ଭୋଜପତି ।

ଛାର ବାଳକେ କି ଜାଣନ୍ତି ଯୁଦ୍ଧ । ମୁଥ ମାରି ପ୍ରାଣେ କରିବୁଁ ବଧ ।

ନୁହ‌ନ୍ତି ରାଜକୁମାର ସେହୁ । ମାଲଙ୍କ ବିଧାନ ଜାଣିବେ କାହୁଁ ।

ଆଡ଼ଣ ତାଡ଼ଣ ସରଳ ଯିବା । ଅଦୃଶ୍ୟ ହୋଇ ଟାଣି ଧରିଥିବା ।

ଉଲଟ ପଞ୍ଚାଣ ଡ଼ାକିବାଠାର । ମୁଥ ପଞ୍ଚାଣ ପ୍ରହାର ପୟର ।

ମୁଣ୍ତକୁ ମୁଣ୍ତ ମାରିବା ଗତି । ସେ କାହିଁ ଜାଣିବେ ଗଉଡ଼ଜାତି ।

ପାଦେ ପାଦ ଛନ୍ଦା କର୍କଶ ଭିଡ଼ । ପଡ଼ି ଉଠିବା ଜଗି ପିଠି ବାଡ଼ ।

ମର୍ମ୍ମସ୍ଥାନ‌କୁ ଲୁଚାଇ ରଖିବା । ସମ୍ମୁଖେ ଥାଇ ପଛକୁ ଡେଇଁବା ।

ସାଧନ ଏହି ପ୍ରକାରେ ଯେତେ । ଭୋ ଦେବ ତୋ ଆଗେ କ‌ହିବୁଁ କେତେ ।

ମୁଷ୍ଟି ଉଞ୍ଚାଇ ଦେଇ ନ ମାରିବା । ଆଗେ ଦେଖାଦେଇ ପଛେ ଧରିବା ।

ବାହାସ୍ଫୋଟ ମାରି ଝାଡ଼ିବା ଅଙ୍ଗ । ପାଖେ ରଖିଥିବା ଆପଣା ସଙ୍ଗ ।

ରାଜନ ମାଲବିନ୍ଧାଣ କଥା । ଚଉଷ‌ଠି ବନ୍ଧେ ଯେଉଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା।

ଏତେ ପ୍ରକାରେ ସାଧିଅଛୁଁ ଆମ୍ଭେ । ଆଗରେ ବୀରେ ନ ରହ‌ନ୍ତି ଦମ୍ଭେ ।

କୀଟ ପ୍ରାୟ କରି ମୋଡ଼ିବୁଁ ଶିର । ବ‌ହ‌ନ ଆଜ୍ଞାଦିଅ ନୃପବର ।

ଏ ବାଣୀ ଶୁଣି ବୋଇଲା କଂସ । ମୁଁ ବୁଦ୍ଧି ଦେଉ‌ଛି ସକଳେ ବସ ।

ଯାହା କ‌ହିଲ ସେ କଥା ପ୍ରମାଣ । ତୁମ୍ଭ ସଙ୍ଗରେ କେ କରିବ ଋଣ ।

କେବଳ ଅଭାଗ୍ୟ ହୋଇବ ଯେବେ । ସାଧନାମାନ କେହି ନ ରହିବେ ।

ଏଣୁ ମୁଁ କ‌ହୁଅଛି ତୁମ୍ଭଙ୍କୁ । ଯେମନ୍ତ ମାରିବ ନିଜ ଶତ୍ରୁକୁ ।

ସିଂହ-ଦୁଆରେ କୁବଳୟା ଥିବ । ପାରିବ ଯେବେ ଦୁହିଙ୍କି ମାରିବ ।

ସେଠାରୁ ବଳି ଆସିଲେ ଗୋବିନ୍ଦ । ତୃତୀୟ ଦ୍ୱାରେ ଥିବ ମଲ୍ଲବୃନ୍ଦ ।

ସାଧନା କରି ସାଧିବ ରିପୁ । ଉଦ୍ଧାରିବ ମୋତେ ମଲ୍ଲେ ସନ୍ତାପୁଁ ।

ରଙ୍ଗସଭାରେ ବସିଥିବେ ରାଜା । ବାଜୁଥିବ ନାନାଜାତିରେ ବାଜା ।

ଦେବକୀ ବସୁଦେବ ଆଦି ଥିବେ । ବେନିପୁତ୍ରଙ୍କ ମରଣ ଦେଖିବେ ।

ଖଡ଼ଗ ଧରି ଥିବଇଁ ମୁହିଁ । ଗାଢ଼ ପଡ଼ିଲେ ଯେ ପଡ଼ିବି ଧାଇଁ ।

ମଣ୍ତଣି କର ଯାଇ ଧନୁଘର । ପ୍ରହରୀ ଜଗିଥିବେ ତିନିପୁର ।

ନପୁଣ ଗୋପାଳେ କରନ୍ତି ଜୁର । ଧନୁମଣ୍ତଣି ଯାତ୍ରା ହେବ ମୋର ।

ତ‌ହିଁକି କରିଥିବ ଆକଟ । ମାଛି ଗଳିବାକୁ ନ ଥିବ ବାଟ ।

ନନ୍ଦ ଯଶୋଦାଙ୍କୁ ଘେନାଇ ଆସି । ଆସିଛନ୍ତି ଯେତେ ବରଜବାସୀ ।

ମଞ୍ଚାରେ ବସାଇଥିବି ସଭିଙ୍କି । ସୁତଙ୍କ ମରଣ ଦେଖିବେଟିକି ।

ଏମନ୍ତ ଯହୁଁ କ‌ହିଲା କଂସ । ଶୁଣି ରାକ୍ଷସେ ହୋଇଲେ ହରଷ ।

ସମସ୍ତ ଜନ ମନ‌କୁ ଅଇଲା । ଯେଉଁ କଥା ନରବର କ‌ହିଲା ।

ଠାବେ ଠାବେ ସେହି ପ୍ରକାରେ କଲେ । ଯେ ଯାହାମତେ ଜଗିଣ ରହିଲେ ।

କ‌ହଇ ଭକ୍ତଚରଣ ଦାସ । ପବନ‌କୁ ପାତୁଅଛନ୍ତି ପାଶ ।